Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het vorig jaar verschenen w h o k i l l kan worden gezien als de doorbraak van Merril Garbus, alias tUnE-yArDs. Onder meer The Guardian en Pitchfork plaatsten het album in hun jaarlijkse top 10 en overlaadden het met superlatieven. w h o k i l l is opgebouwd uit flarden afrobeat, freejazz, hiphop, punk en indiepop. Garbus knipt al deze genres in stukjes en plakt ze vervolgens weer aan elkaar tot een georganiseerde chaos. Het album is zeldzaam eigentijds, niet alleen door de manier waarop tUnE-yArDs een wijd spectrum van genres aaneenrijgt, maar ook door de thematiek in haar teksten. Niet zelden zijn die politiek van aard met vragen over individualiteit, de natiestaat, geweld in achterbuurten en de 21e-eeuwse mediacultuur.
De zolderkamerpolyritmiek van de Amerikaanse is opgebouwd uit samples, flesjes en pannen, waar Garbus vervolgens schijnbaar ongecontroleerd overheen schreeuwt, kirt, praat en zingt. Schijnbaar, want in de Melkweg valt het op hoe beheerst ze - geflankeerd door een bassist/percussionist en twee saxofonisten - musiceert. Haar muziek mag dan soms wild en onbesuisd klinken, de vele tempowisselingen die het werk van tUnE-yArDs eigen zijn, worden met precisie ingezet. Garbus neemt de tijd om haar samples op te nemen, maar plaatst ze tijdens de nummers met een flinke snelheid achter elkaar. De band is constant bezig een spanningsboog te creëren om die vervolgens weer hardhandig af te breken. Aanvankelijk dansbare nummers als 'Gangsta' of 'Bizness' worden zo grof in stukken gehakt dat beweging noodzakelijk blijft, maar een fatsoenlijke danspas onmogelijk wordt gemaakt. Het levert een zeldzaam dynamisch optreden op.
Het knappe van tUnE-yArDs is dat de band ondanks deze precisie niet erg in zichzelf gekeerd is. Integendeel: Garbus toont zich bijzonder dankbaar voor de volle zaal. Ze is enthousiast, gepassioneerd en goedlachs. Het zorgt voor een fijne interactie tussen groep en toeschouwers: wanneer er iets van de zaal verlangd wordt (een schreeuw, een antwoord), willigt het publiek dit in zonder dat Garbus er nadruk op hoeft te leggen. Hoogtepunt is wanneer de band vanuit het niets begint met springen en een groot deel van de zaal volgt. Dat een muzikaal zo uitdagende en ontoegankelijke band op deze argeloze manier zijn publiek vindt, is bijzonder. Hopelijk lukt tUnE-yArDs wat Laurie Anderson in de jaren tachtig voor elkaar kreeg: avant-garde voor de massa.
http://www.kindamuzik.net/live/tune-yards/tune-yards/22581/
Meer TUnE-yArDs op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tune-yards
Deel dit artikel: