Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In muziekgenres waar een gitaar de Heilige Graal is, zoals progrock of metal, zijn bands niet bang om zaken groots aan te pakken. Dubbelalbums, marathonconcerten, geflirt met eeuwenoude symbolen: het is niet ongewoon. Het Italiaanse stonerdoomtrio Ufomammut, dat harten van Roadburnbezoekers sneller laat kloppen, brengt de delen van de nieuwe dubbellaar Oro doodleuk op twee verschillende tijdstippen uit. Opus Primum verscheen dit voorjaar, Opus Alter houden we na de zomer tegoed.
In een goed gevuld Vera pakken de baardige Italianen de zaken live ook niet kinderachtig aan. Na een rustig, darkambientachtig begin voelt het alsof de aardkorst openscheurt wanneer gitarist Poia en bassist Urlo hun snaren serieus gaan beroeren. De repetitieve zaagtandriffs van 'Empireum' zijn een prima opmaat voor de duistere geluidstrip die Ufomammut live is. Urlo gooit de haren los met wild geheadbang, Poia schokt als de aandrijfstang van een locomotief.
Ufomammut brengt soundscapes waarin de eindeloze herhaling van een gitaarriff de voordeur is naar een trance die langs diverse oerdriften voert. Ben je eenmaal binnen, dan breidt het drietal deze psychedelische ervaring uit met elementaire schreeuwvocalen van Urlo, die vrijwel geen tekst bevatten, maar als extra instrument een fraaie meerwaarde vormen. Daarnaast versterken beeldprojecties van bijvoorbeeld de elementen water en vuur of piramides en Griekse tempels het oergevoel. De helaas niet live gespeelde mystieke synthlagen en samples zorgen dat het niet saai wordt.
Drummer Vita, die inclusief zeiksnor opvallend veel van Lemmy wegheeft, komt in het uitstekende geluid naar voren op een manier die Steve Albini op door hem geproduceerde platen altijd voor ogen heeft: gortdroog, log en elke klap is raak. Hoewel het lijkt alsof hij er lustig op los improviseert, is Vita net als de andere twee bandleden volledig in control. Zo start Urlo vanaf een laptop de synthgeluiden op. Hij haalt ze, net als zijn stem, weliswaar door de mangel van zijn vele effectpedalen, maar begin en eind staan vast.
Dan verlang je soms naar een toetsenist van vlees en bloed, om echt loos te kunnen gaan in ellenlange improvisaties in de lijn van Motorpsycho. Ufomammut bewandelt een andere weg: die van minimalisme en de kracht van de herhaling. Waarbinnen ze eveneens voldoende variëren tussen vuig, slepend en gruizig om op een weergaloze manier het publiek in hogere sferen te brengen.
Foto's door Pedro Roque genomen op 16 juni 2012 (cc)
http://www.kindamuzik.net/live/ufomammut/ufomammut/23071/
Meer Ufomammut op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ufomammut
Deel dit artikel: