Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het is alweer bijna een kwarteeuw geleden dat het Britse Underworld met het baanbrekende Dubnobasswithmyheadman op de proppen kwam. Nou ja, baanbrekend: in de donkere dagen van de vroege jaren tachtig waren er ook meer dan genoeg synthwaveformaties die hun doemklanken van zang voorzagen. Zo’n band was Freur, waar in die dagen twee leden van het latere Underworld deel van uitmaakten. Alleen bestonden de woorden 'techno' en 'house' nog niet, en de technische beperkingen waren evident. Hoe dan ook: Underworld wierp begin jaren negentig door het toevoegen van zang en songstructuren house in de schoot van een tot dan toe voornamelijk hokjesdenkend rockpubliek.
Wat volgde waren weergaloze platen, euforische optredens op festivals als Lowlands en lof vanuit zowel de rock- als dancescene. Na tien jaar verliet muzikale gangmaker en dj Darren Emerson de band. Met hulp van gastmuzikanten verscheen nog een aantal behoorlijk goede platen, maar het succes van het eerste decennium evenaarde Underworld niet. Aan stilzitten doen ze echter geenszins, met als resultaat dat zeer recent Barbara Barbara We Face a Shining Future verscheen. Een wisselvallige plaat, die overigens wel een zeer relaxte sfeer ademt.
En hoewel Underworld vorig jaar Lowlands opnieuw in extase bracht, is de formatie dit voorjaar veroordeeld tot festivals als Paaspop in Schijndel. Het brengt ze een dag later naar een stijf uitverkochte Oosterpoort in Groningen. Voor een veertigerspubliek dat zijn momentum ook alweer wat jaartjes achter zich heeft liggen, maakt Underworld er allerminst een potje van. Sterker nog: het trio geeft een ijzersterk optreden. En natuurlijk zijn het de compositorische ankers uit het verleden die de show echt body moeten geven. Toch blijken de nummers van de nieuwe plaat op het podium allerminst zwakke broeders.
Het zorgt ervoor dat het optreden de volle twee uur boeiend blijft. Een fraai voorbeeld is het licht mystieke 'Low Burn', dat geen apotheose kent maar juist door de perfecte en volle geluidsafstelling aan kracht wint. In dat massieve geluid komt de heipaalbas in 'Push Upstairs' eveneens tot volle wasdom, zodat voor het staande gedeelte van het publiek niets dan dansen rest. Aan de andere kant krijgt ook het subtiele element van Underworld ruim baan, zoals in een fraai minimalistisch gebracht 'Juanita'.
Op de voorste rijen neemt de hasjlucht toe en ondanks de toch wel ietwat statische podiumpresentatie - met name van voormalig volksmenner Karl Hyde - en niet heel opmerkelijke beeldprojecties rijgt de band hoogtepunt aan hoogtepunt. Onder meer met een euforisch 'Two Months Off', een ritmisch ingenieus en wave-achtig 'Ring Road' en een diep en helder 'Cowgirl'. Uiteraard sluiten ze af met 'Born Slippy', waarin Karl Hyde opmerkelijk zuiver en gepassioneerd zijn oneliners declameert. Het zittende publiek is ondertussen ook gaan dansen, effectenman Rick Smith is achter zijn batterij apparatuur vandaan gekomen en geeft Karl Hyde na afloop meerdere kussen op zijn wang. Zo kan het gaan, zelfs na vijfentwintig jaar.
http://www.kindamuzik.net/live/underworld/underworld/26629/
Meer Underworld op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/underworld
Deel dit artikel: