Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
The Hives staan vooraan die inmiddels ellenlange rij retro-aandoende jarenzestig- en -zeventigbandjes en zwaaien de vlag. Zij waren nou eenmaal eerder met die pakken, de muziek klinkt net even frisser en nieuwer dan al die anderen. En zij hebben die liveshows, die inmiddels legendarisch zijn. Zelfs Courtney Love heeft aangegeven dat zij toch wel een 'Hives-moment' heeft meegemaakt in haar leven. En om uit Courtney Love een non-chemisch aangestuurde reactie te krijgen moet je wel van goeden huize komen.
Het voorprogramma lag in handen van de eveneens Zweedse band Cdoass. De muziek ligt makkelijk in het gehoor, de refreinen blijven toch zeker twee minuten in je hersenkwabjes hangen, maar is totaal niets nieuws. De muziekstijl in combinatie met de semi-nette pakken die ze dragen zijn best leuk, maar inmiddels achterhaald. Zij staan helaas achteraan die eerder genoemde lange rij. Ze zijn zeker niet slecht, maar tenzij ze wat zaakjes veranderen, blijven ze één grote herhaling van een herhalingsoefening.
Dan doen The Hives het toch beter. De aanstekelijke nummers klinken strak, en met name zanger Howlin' Pelle Almqvist, drummer Chris Dangerous en gitarist Nicholaus Arson stelen de show. Dangerous zet z'n blik op arrogant, zit kaarsrecht alsof het moet van de juf en slaat ondertussen z'n drumstel bijna naar het witte licht, gitarist Arson sjeest als een gebochelde met peper in z'n bilpartij in het rond, en Almqvist... die kan altijd nog als extra-large vlooi bij het circus. Geen seconde staat hij stil, en hij verwacht van het publiek gejubel en applaus bij alles wat hij doet. En wat Almqvist wil, dat krijgt hij ook, en zo niet, dan eist hij het gewoon. Meestal zie je bij het publiek een kleine opleving wanneer een band de bekende hits speelt (in het geval The Hives zijn dat 'Hate to Say I Told You So', 'Supply and Demand' en 'Walk Idiot Walk'), maar deze mannen krijgen het voor elkaar dat het één en al opleving is dat de klok slaat. Zo gauw het publiek wat verstomt, moedigt Almqvist ze weer aan tot gejuich, geklap, en gezang. En gebeuk.
Ook neemt Almqvist tussen elk nummer de tijd om hun publiek aan te spreken, en zijn wijze lessen door te geven. Zo is te veel van iets kennelijk heel slecht voor je, maar je kunt nooit teveel Hives hebben. Da's logisch. Sommige fans doen een poging ouderwets stage-diven, maar worden door dikke roadies van het podium gelanceerd voordat ze het zelf doorhebben. Altijd lachen, natuurlijk. Dat wil Almqvist ook, en dus gebeurt het, maar dan zonder 'hulp' van de roadies. En z'n hagelwitte jasje blijft zowaar schoon. Dat blijft zo tot het eind van de, op z'n zachtst gezegd, levendige show. Die overigens maar een uur duurde (inclusief toegift), maar The Hives hebben in dat uur alles gegeven dat ze hadden, dat is zeker.
http://www.kindamuzik.net/live/various-artists-2446/cdoass-the-hives/7587/
Meer Various Artists op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/various-artists-2446
Deel dit artikel: