Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Antwerpen, op de Undercurrent website dolend omschreven als "The City That Somewhat Sleeps", lijkt eindelijk weer enige tekenen van leven te vertonen. 't Stad kreeg de laatste tijd enkele rake klappen op muzikaal cultureel vlak. Scheld'apen mocht de deuren sluiten en de galmkom van het Sportpaleis kreeg te horen zich op te mogen maken voor een nieuwe groteske evenementenzaal die in Hasselt zal worden neergepoot. Gelukkig maar dat er in Antwerpen nog geëngageerde jongeren schuilden die stiekem een plan smeedden. Een plan om het tij te laten keren. Of nee, een plan om goeie muziek aan te bieden, dat zal wel al volstaan. Laten we dat muzikale aanbod even overlopen.
De spits werd afgebeten door een bescheiden Belgische band. Aberdeen Loving Gods was de naam, ongecompliceerd rocken was het motto. De Aberdeens stonden in 2002 reeds op de finale van Humo's Rock Rally, maar leken sindsdien spijtig genoeg weinig geëvolueerd. En dat terwijl ze hun nieuwe album kwamen voorstellen godbetert. Een mengeling van Therapy?-achtige anthems en een At The Drive-In drive, maar dan een paar treden lager gebracht. Aan goede bedoelingen geen gebrek, dat wel. Met enthousiasme bleef de tweede gitarist zijn wilde haren rondtollen, en met datzelfde enthousiasme schudde hij tegelijkertijd tal van tachtigerjaren riffs uit zijn gitaar. Hij redde de band dan ook op zijn eentje van de ondergang. Voor het overige bleef dit bij een lauw doorslagje van wat hen al onnoemelijk veel is voorgedaan. Een valse start, ook dat heeft zijn charme.
Als internationale naam werd er in Nederland gescout, met Blues Brother Castro (foto boven) als resultaat. Deze groep moet zowat het grootste talent zijn dat zich in de Amsterdamse scène beweegt. Ook zij kwamen hun nieuwste spruit - Money Maker Me - aan de man brengen. Zij deden dit echter door wel een stomende set te brengen. Denk daarbij aan de wisselwerking tussen Frank Black en Kim Deal, denk daarbij aan de rockende en rollende AC/DC-achtige meezingers, maar denk vooral aan zompig voortdenderende voetenstampers. De vrije ruimte voor het podium werd voor even opgevuld door meegereisde supporters en dan ook onmiddellijk omgetoverd tot dansvloer. Ook wij, de meer ingetogen muziekliefhebbers, hadden weer reden genoeg om beheerst het hoofd te schudden. Vrijgevochten muziek van een groep vol zelfvertrouwen. We zullen er nog van horen.
Stel, je organiseert je eigen concertavond, je hebt zelf een groepje. Zet je jezelf op de affiche en kruip je het podium op? Ja, natuurlijk. Voor Ken Veerman leek het een uitgemaakte zaak, zijn The Royce zou aanhoord worden. Instrumentaal zat dit dan ook als gegoten. Een weemoedig accordeon, op David Gilmours wijze gitaargenialiteit, een mondharmonica, een terloopse megafoon. Noem maar op. Spijtig dat Kens zangpartijen klonken als van een uit Broadway weggelopen castraat. Spijtig dat Ken professionalisme net iets té hoog in het vaandel draagt en daarmee medestaanders lichtjes op de zenuwen weet te werken. Toch, bij tijden was het intens mooi, bij tijden was het wegdromen op droeve schoonheid.
Schidzoïde (foto hiernaast) van zijn kant, zorgde voor de opkuis. Na tijdens de soundcheck een tientallen minuten doelloos rondlopend aan zijn versterkers en distortion pedals te frutselen, proberen uit te pluizen vanwaar dat onverdraaglijk gezoem - dat hij per ongeluk in gang had gestoken - vandaan zou komen en verontwaardigd roepend: "Zet da klotegeluid af, da zen ekik nie!", trapte hij uiteindelijk toch zijn set af met - jawel! - een kwartiertje onverdraaglijk gezoem. Daar liet hij het niet bij; niet enkel ons gehoor, maar ook het instrumentarium moest er aan geloven. Na luttele seconden smeet hij zijn gitaar van podium, veegde hij zijn opgestelde - en tevens onhoorbare - samplecassettes van de klankkasten en keilde hij de microstandaard in het publiek, wat in een blikjes-heen-en-weer-gegooi uitmondde. Maar de kat was al snel verdronken, een beetje briesen en krauwen, maar nooit echt gevaarlijk kunnen uithalen. Een storm in een glas water noemt men dat.
Al bij al een amusante opener, met zowel zijn gekende kinderziektes als de eerste tekenen van prachtige dingen in het verschiet. Kijk dus vooral uit naar volgende maand, op 8 oktober meerbepaald, dan vindt de volgende editie van dit leutige event plaats. Eveneens in Den Drempel, eveneens tussen het Antwerpse plebs.
» Bezoek Aberdeen Loving gods' website
» Bezoek Blues Brother Castro's website
» Bezoek The Royce's website
» Bezoek Undercurrents website
» Bezoek Rarefish's website
http://www.kindamuzik.net/live/various-artists-2446/undercurrent-1/7245/
Meer Various Artists op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/various-artists-2446
Deel dit artikel: