Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het Wereld Folkfestival van Gent en het International Folk Festival van Tilburg hebben de krachten gebundeld. Onder de naam Route 04 (Route GT 2004) vond vorige week de eerste editie van een groots opgezet dubbelfestival plaats. Een nieuwe start met een brutalere programmering. De afsluitende zondag in Tilburg vormde een blauwdruk voor de toekomst. Met folkdance en speedpolka voor spring in ’t velds en melancholie voor de voor de stille genieters.
Mijn metgezellin annex fotografe vond het maar niks: zittend naar de kunsten van een stelletje ouwe lullen, -herstel- heren, van middelbare leeftijd te moeten staren. Het stoeltje op de vijfde rij plakte als een strafbankje aan haar derrière. Liever was ze gaan staan, maar de papieren proclamatie op de toegangsdeur spelde in grote, duidelijke letters seated only. De print-out meldde en passant dat er op verzoek van The Waterboys niet gerookt mocht worden. Even wennen. Tijdens een doorsneeconcert gaat de geliefde act achter een grijzig gordijn van sigarettendamp schuil. In de rookvrije grote zaal van 013 was het zicht uitstekend. De Schotse sterren konden in volle glorie bewonderd worden. Een deel van het publiek zal zich de ogen uitgewreven hebben. De mannen van nu zijn niet de boys van twintig jaar geleden. De bezetting rond frontman Mike Scott wisselt constant. Tijdens het semi-akoestische optreden in Tilburg liet hij zich begeleiden door violist Steve Wickham en toetsenist Richard Naiff. Gelukkig waren de liedjes wel duidelijk herkenbaar. Ontdaan van overbodige ballast kwamen de composities nog beter tot hun recht. En werd de tijdloosheid van Scotts werk nogmaals bevestigd. Met dank aan de gedreven artiesten op het podium. Vooral de gestripte versie van ‘Don’t Bang the Drum’ maakte indruk. Nergens kwam het fascinerende contrast tussen de ijle Scott, welhaast onbewogen naar een climax toewerkend, en de bezeten Naiff, met wilde aanslagen hartstochtelijk de muzikale liefde bedrijvend, beter naar voren. His master’s voice leek het dan ook prima naar de zin te hebben. De oude Scott citeerde veelvuldig uit een bundel met eeuwenoude liefdesgedichten en schotelde zijn gehoor in de vorm van Fisherman’s Blues ook nog een luchtig toetje voor. Zodat de avond toch nog dansend afgesloten kon worden.
Mijn partner in crime had al eerder haar stoeltje verlaten om zich in de rij voor de garderobe te scharen. Ze verklaarde achteraf dat haar gedachten tijdens het optreden van The Waterboys voortdurend naar de andere zaal waren weggedreven. Daar waar het prettig gestoorde Berlijnse gezelschap Polkaholix voor vrolijke noten zorgde. Bandleider/trompettist Michael Holix (een verlengde versie van Weird Al’Jankovic, in een smetteloos wit pak gestoken) neemt het leven niet al te serieus. En koppelt jazz en seventies funk zonder gêne aan hoempa en schlagermuziek. Met folk in de traditionele zin des woords heeft het weinig te maken, maar aanstekelijk was het wel.
Enthousiasme ook tijdens het optreden van Urban Trad. Masochistische muziekliefhebbers kennen de groep als nummer twee van het voorbije Eurovisiesongfestival. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat bange vermoedens niet bewaarheid werden. Urban Trad zou het beste onder de het kopje folkdance gecategoriseerd kunnen worden. Vrolijke fluit- en fiddleriedeltjes gecombineerd met strakke drumritmes. En als Afro Celt Sound System ermee wegkomt, waarom deze Walen niet?
Folkies van het eerste uur verkozen de melancholie van Jim Moray boven het geweld van Urban Trad. De jonge Brit met de oude geest, wordt in eigen land geadoreerd. Zijn prille carrière voerde al langs Glastonbury en het Cambridge Folk Festival. Hij zou zelfs verantwoordelijk zijn voor het ontstaan van een nieuwe stroming, nu-folk genaamd. Bedolven onder de lofuitingen vertrok hij naar Tilburg. Om vervolgens niet tot de verwachte sensatie van Route 04 uit te groeien. Sterke wapens als zijn zeldzaam zuivere stem en multi-instrumentale begaafdheid ten spijt, sloeg na twee nummers onverbiddelijk de verveling toe. Morays materiaal, bewerkingen van Engelse volkswijsjes afgewisseld met eigen werk, mist (nog) de nodige diepgang en variatie. Waar de liederen van landgenoot Tom McRae rechtopstaande haartjes veroorzaken, blijven kippenvelmomenten bij Jim Moray uit. Misschien moet hij in navolging van McRae ook eens een ongelukkige jeugd in een puriteins domineesgezin proberen.
Route GT is een moedig initiatief. Het besluit om niet langer vast te houden aan oude waarden lijkt goed te hebben uitgepakt. Met namen als Dayna Kurtz, Kaizers Orchestra, Joe Henry en The Waterboys slaat de organisatie bepaald geen slecht figuur. In de huidige vorm zou het evenement wel eens kunnen uitgroeien tot het North Sea Jazz van de folkmuziek.
http://www.kindamuzik.net/live/various-artists-2447/route-04-festival/5127/
Meer Various Artists op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/various-artists-2447
Deel dit artikel: