Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ook de experimentele muziek blikt terug. Dit jaar was er sprake van een eenmalig reünieconcert van het legendarische en destijds (in de jaren zeventig) vernieuwende Throbbing Gristle en maakte de band ook weer opnamen. Deze avond speelden drie van de vier oorspronkelijke leden van Throbbing Gristle in de Melkweg met hun latere bands (Chris & Cosey en Coil) die in de jaren tachtig ontstonden.
Chris & Cosey (foto hiernaast) openden de avond. Zij treden tegenwoordig onder de naam Carter Tutti op. Maar veel verschil maakte dat niet uit. Een tafel op het podium met daarachter Chris Carter turend naar zijn laptops en met andere elektronica aan de slag. En Cosey Fanni Tutti emotieloos zingend en enkele instrumenten bespelend. Niet bepaald een boeiend gezicht. Als dan ook de typische jaren tachtig-achtergrondprojecties niet zo interessant zijn, moet de muziek het dus doen. En daarmee hoef je bij de gemiddelde concertganger niet aan te komen. Electronische landschappen met daarover de in echo gedompelde stem van Cosey. Het klonk allemaal weer mooi, maar het is eigenlijk ook triest. Hun muziek in de jaren tachtig verschilde niet veel van hetgeen ze nu doen.
Coil (foto hiernaast) is pas enkele jaren geleden begonnen met optredens. Hun albums uit de jaren tachtig, Scatology en Horse Rotorvator, worden nog steeds als meesterwerken beschouwd. Maar niets daarvan werd tijdens dit optreden gespeeld. Het optreden kwam theatraal over met een John Balance in witte dwangbuisachtige kleding, die regelmatig als een ballerina sprongetjes maakte. En twee muzikanten bedienden elektronische instrumenten aan de zijkant in een pilaar-achtige constructie van zwart en wit doek.
De muziek was weer niet bepaald achtergrondmuziek om gezellig bij de bar met wat vrienden een biertje te drinken. Maar voor wie zich er voor openstelde, was het bijzonder fraai. De zang bij Coil is meer praten dan echt zingen, maar dat paste goed bij de vervreemdende muziek. De nummers hebben vaak wel een redelijk toegankelijke basis, maar de toegevoegde geluiden maken dat het muziek is voor een kleine cultfollowing.
Tot slot was het de beurt aan nog een band uit de jaren tachtig. Ook Whitehouse had de elektronica op twee tafels op het podium opgesteld. Veel noise en schreeuwerige zang van twee in zichzelf gekeerde ego’s. WAARDELOOS! Wat een zielige toestand aan het eind van een fraaie avond.
http://www.kindamuzik.net/live/various-artists-2448/chris-cosey-coil-whitehouse/6278/
Meer Various Artists op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/various-artists-2448
Deel dit artikel: