Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op 4 en 5 juli jongstleden vond voor de achtste keer de Graspop Metal Meeting plaats in het Vlaamse Dessel. Voor de zoveelste keer hadden de organisatoren van dit festival weer een line-up weten te boeken om je vingers bij af te likken. Om maar even een paar bands te noemen die er speelden: Iron Maiden, Alice Cooper, Anthrax, Type O Negative en Sepultura.
Zoals te verwachten viel, begon de eerste dag van Graspop met een aantal beginnende (en in veel gevallen nietszeggende) bands. Uitzondering in deze reeks was het locale Oceans of Sadness die met hun overdonderende podiumpresentatie en hun krachtige mix van gothic, doom en black metal altijd weer mijn hartje sneller weten te doen kloppen. Toch jammer dat deze Belgen niet vaker in Nederland spelen, want dit smaakt zeker naar meer!
Daarna was het een aantal uren lang een kwestie van tijd doden totdat de show van Masterplan begon. Hoewel deze mannen niet bepaald de originaliteitsprijs verdienen voor hun debuutalbum, wisten ze toch een indrukwekkend optreden neer te zetten. Dit was mede te danken aan hun topzanger Jorn Lande die met zijn krachtige maar glasheldere uithalen echt niet hoeft onder te doen voor een grootheid als Ronnie James Dio.
Maar de volgende uren was het helaas weer saaiheid troef. Eerst Samael die mij met hun kille, mechanische muziek nooit hebben kunnen boeien. Daarna de thrashers van OverKill die welgeteld 51 seconden mijn aandacht wisten vast te houden, gevolgd door Opeth. Deze Zweden zijn muzikaal onlangs dezelfde richting ingeslagen als Anathema en dan weet je wel wat je te wachten staat: saaie, klagerige jankmuziek waarbij je maar amper je ogen kunt open houden.
Bij Apocalyptica was de sfeer wel weer een stuk beter, vooral tijdens hun uitvoeringen van Metallica-klassiekers. Maar ook hun eigen composities wisten genoeg los te maken bij het dolenthousiaste publiek. Het enige wat toch wel een beetje tegenviel, was de uitvoering van Sepultura's 'Refuse/Resist'. Op zich klonk die wel prima, maar het was toch wel erg leuk geweest als bijvoorbeeld Derrick Green een deuntje was komen meezingen. Maar ja, dat soort spontane acties heb ik in al die jaren helaas nog nooit meegemaakt op zulke festivals.
Sepultura zelf leverde ook een strakke show af. Ook al ben ik geen groot liefhebber, ik moet toch toegeven dat deze Brazilianen zeker wel weten hoe ze hun publiek moeten opzwepen. Het Finse Stratovarius daarentegen was weer een kwestie van "objectief gezien niet slecht, maar subjectief gezien totaal niet boeiend".
Maar goed, daardoor konden we tenminste onze energie sparen voor Type O Negative, de headliner van die nacht. Maar liefst 90 minuten lang lieten deze depressievelingen uit Brooklyn hun frustraties in muzikale vorm op ons los. En zoals het niemand zal verbazen, bestond de setlist voornamelijk uit greatest hits, aangevuld met het nieuwe nummer 'I Don't Want To Be Me'.
Op zaterdag speelde er eigenlijk te veel om op te noemen, vandaar dat ik me zal beperken tot de uitschieters van die dag. De eerste daarvan was Doro, die net na het middaguur het hoofdpodium beklom. Zoals altijd was ze weer perfect bij stem en wist ze haar publiek aan één stuk door op te jutten.
Maar Doro was niet de enige pittige tante die zaterdag op het hoofdpodium stond. Angela Gossow van Arch Enemy kan er namelijk ook wat van. Deze lieflijk ogende blondine weet een brul op te zetten waar je eng van wordt. Samen met haar collega's wist zij, net als vorig jaar, weer een snoeiharde set neer te zetten.
Een andere hoogvlieger op zaterdag was Anthrax. Als geen ander weten zij al jaren lang hun thrash te vermengen met massa's melodie, humor en elementen uit 'vreemde' muziekgenres zoals country en hiphop. Naast enkele nummers van hun laatste album We've Come For You All lieten zij ook tal van klassiekers horen, waaronder ook 'Bring the Noise', de eerste rapmetal-song ooit. In combinatie met een stralend weertje en een laaiend enthousiast publiek zorgde dit dan ook voor een ijzersterk optreden.
Helaas kon niet hetzelfde worden gezegd van Within Temptation, die nota bene nog hoger op de bill stonden dan Anthrax. Het is namelijk al ruim tweeëneenhalf jaar geleden sinds hun laatste album is uitgekomen, maar dat lopen zij nog steeds uit te melken. Weliswaar hadden zij nu voor de verandering eens wat lichte variatie aangebracht in hun setlist, maar voor het merendeel bestond het weer uit dezelfde handvol nummers die we al jaar in jaar uit bij elk optreden voorgeschoteld krijgen. Het wordt dan ook eens hoog tijd dat WT van de concertpodia verdwijnt totdat ze weer wat nieuws te bieden hebben.
Dan heeft Lacuna Coil het toch beter begrepen. Met een regelmaat waarop je bijna de klok gelijk kunt zetten, trakteren deze sympathieke Milanezen ons bijna elk jaar weer op een nieuw huzarenstukje. En zoals duidelijk bleek uit de enorme opkomst in Marquee 1, heeft Lacuna Coil inmiddels een behoorlijke fanbase verzameld. Desondanks mochten ze helaas niet headlinen op dit podium en bleef hun speeltijd beperkt tot een magere 50 minuten.
Maar hoe kort of hoe lang ze ook spelen, Lacuna Coil weet altijd indruk te maken. En dat was ook deze keer weer het geval. In de beperkte tijd die tot hun beschikking stond, wisten zij met voornamelijk songs van hun laatste twee albums de bomvolle Marquee bijna op zijn kop te zetten. Het is dan ook te hopen dat dit Italiaanse zestal de volgende keer een betere positie toegewezen krijgt, want de kwaliteiten daarvoor hebben ze zeker wel in huis.
Daarna mocht Alice Cooper zijn ding doen op het hoofdpodium. De verwachtingen rondom het optreden van deze levende legende waren hooggespannen, helaas werden die niet waargemaakt. Alice had zijn horror-attributen namelijk thuis gelaten en wat er dan overblijft is een ouwe vent die wat rondwandelt op een enorm podium. En ook muzikaal heeft Alice met z'n halfzachte (hard)rock niet veel te bieden. Kortom: dat viel dus vies tegen.
Maar daartegenover stond weer een erg strak optreden van Stone Sour. Goed, ze hebben pas 1 album uitgebracht, dus je kunt wel op je vingers natellen welke nummers er gespeeld zijn. Maar dat neemt niet weg dat deze gasten een veelbelovend gezelschap zijn, die weten hoe ze een goede show moeten geven. Daarnaast weten ze ook waar hun roots liggen. Dat bleek wel tijdens Corey's uitvoering van 'Bother', toen hij midden in het nummer opeens een stuk van Metallica's 'Sanitarium' begon te spelen.
En als je het toch over roots hebt, dan zal bijna elke fatsoenlijke metalhead wel Iron Maiden noemen. Het zal je dan ook niet verbazen dat het veld volledig gevuld was tegen de tijd dat zij aan hun show begonnen. Helaas komt het nieuwe album Dance of Death pas in het najaar uit, dus we moesten het doen met een greatest hits-show. Er werd wel een nieuw nummer gespeeld, maar tussen klassiekers als 'Number of the Beast', 'The Trooper' en 'Hallowed Be Thy Name' maakte dat natuurlijk weinig indruk.
Maar na twee uur kwam er dan toch een eind aan het optreden van Iron Maiden en ook aan een geslaagde achtste editie van de Graspop Metal Meeting. Nu mogen metalheads uit de hele Benelux weer nachtjes gaan tellen tot Graspop 2004, want iets zegt me dat we volgend jaar Dynamo Open Air ook weer op onze buik mogen schrijven.
http://www.kindamuzik.net/live/various-artists-2449/graspop-metal-meeting-3659/3659/
Meer Various Artists op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/various-artists-2449
Deel dit artikel: