Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Rondreizend circus Metalfest deed dit jaar drie plaatsen in Nederland aan. Tilburg fungeerde als laatste etappeplaats op Hollandse bodem. Morbid Angel, Macabre, Epica en diverse mindere goden werden met wisselend succes als serum tegen het besmettelijke carnavalsvirus ingezet.
Carnavalsvierders, pendelend tussen optocht en hosinrichting, draaiden verbaasd het hoofd om. En verwonderden zich over het onaangekondigde, kleurloze verkleedpartijtje bij de ingang van 013. Van een polonaise was geen sprake. De geringde handen in de ravenzwarte rij voor de kassa rustten niet op andermans schouders. Feest was het wel. Carnaval geklonken in zwaar metaal. Al konden bezoekers van het Metalfest weinig waardering opbrengen voor het 'andere' gekostumeerde bal, dat elders in de stad plaatsvond. De zanger van Everytime I Die riskeerde een vroegtijdige dood door enthousiast te informeren naar het plaatselijke volksfestijn. "Fuck carnaval," werd hem enmasse toegeworpen. Het juiste moment om te beginnen over "how awesome" het is "to perform in Holland". Oh ja en, "don't forget to buy our new cd." Rare jongens, die Amerikanen. Godzijdank was de muziek minder gelikt. De hapklare hardcore met rafelige speedrockrandjes lag prima op de trommelvliezen.
Het gehoor kreeg het later zwaarder te verduren. Een overdosis aan decibellen was ingecalculeerd. Met een tenenkrommend vals zingende Rosan van der Aa hadden weinigen rekening gehouden. Laten we de zangeres van Orphanage het voordeel van de twijfel gunnen door te stellen dat haar stemproblemen hoogstwaarschijnlijk te wijten waren aan eenmalig monitorfalen.
Blijft staan dat de Epica-versie van Roodkapje met de schone stem en de grote boze gruntwolf aanmerkelijk beter uit de verf kwam. Met Mark Jansen als drijvende kracht valt aan een vergelijking met After Forever niet te ontkomen. Daarmee is niet gezegd dat oud en nieuw inwisselbaar zijn. De geestelijk vader van Epica stapte juist uit After Forever, omdat hij genoeg had van een gedeeld muzikaal ouderschap. Nu kan hij zelf het geluid van de band bepalen. Nightwish-doublures met Iron Maiden-riffs hebben plaatsgemaakt voor feeérieke composities met Queen-koortjes. Jansen gromt er vrolijk op los en laat de zang aan de Simone Simons over. Simons is een groot talent. Op jonge leeftijd slaagt ze er al in een volle zaal te bespelen. Knap, want het gros van de bezoekers tafelt bij voorkeur zwaarder. Het sprookje zou helemaal compleet zijn als haar stem aan kracht en variatie zou winnen.
Variatie is ook niet het sterkste punt van headliner Morbid Angel. Deathmetal laat geen ruimte voor compromissen, en de fans zien een gedreven optreden dat enigszins overschaduwd wordt door geluidsproblemen. De niet-fans zien weinig, omdat ze na de eerste tonen met de vingers in de oren naar de garderobe rennen.
Even hard, maar meer gelaagd: de zieke geesteswereld van Macabre. "Murder metal" noemen ze het zelf. Zanger/gitarist Corporate Death verhaalt op smeuïge wijze over de meest onsmakelijke misdaden van de voorbije vijftien jaar. Zoals de Duitser die op verzoek een andere man opat.
Evenmin om te smullen: de clichématige nu-metal/crossover van Chimaira, dat volop leentjebuur speelt bij Limp Bizkit, Slipknot en Rage Against The Machine. Slechts de wijze waarop de zanger de pit in twee delen deed splijten ("The press calls me Metal Mozes") verdient waardering. Dat Metalfest 2004 weinig hoogtepunten kent zal de gemiddelde man (of vrouw) in zwart nauwelijks deren. In tijden van Deurzakkers en André van Duin is een metalhand snel gevuld.
http://www.kindamuzik.net/live/various-artists-2449/metalfest/5298/
Meer Various Artists op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/various-artists-2449
Deel dit artikel: