Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Danny Mommens richtte tig jaar geleden met zijn lief Els Pynoo de elektroband Vive La Fête op. Op het podium knalde het vroeg, met een legendarisch optreden in de Lowlandse Charlie-tent in het geheugen gegrift. Wat Mommens daar riep – “Anyone can play guitar!” – gevolgd door een minuten durende dronejam op de open E-snaar, vat de groep kernachtig samen. Wat de twee doen kan iedereen, is poepsimpel, maar kom er maar op en doe het maar zo effectief!
Grand Prix is het laatste levensteken van het stel op plaat en het moet gezegd: de piketpalen waren op eerder werk geslagen, nu rest slechts het inkleuren. Pynoo kan nog steeds voor geen meter zingen en kirt een uur lang in het rond over een soundtrack waarin Giorgo Moroder en schaamteloze synthkitsch steeds meer het voortouw nemen.
Een uitverkocht Tivoli moet even de adem inhouden voordat Els en Danny bejubeld mogen worden, want het plaatselijke Mr. Love & The Stallions opent vanavond. Deze band maakte indruk op Club 3VOOR12/Utrecht, hun tweede plaat viel vele loftuitingen ten deel en liet een geluid horen dat geïnspireerd bleek door de Gouden Belgenrock. Een passender voorprogramma lijkt lokaal moeilijk te vinden.
Deze week succesvol geplugd op 3FM, waar ze in verschillende stemronden Sigur Ros achter zich lieten, ligt Mr. Love & The Stallions op koers. En ook vanavond gaat hun twee-kanten-van-dezelfde-medaille-rock er prima in. Enerzijds elektro, anderzijds freaky gitaarrock; steeds catchy en sexy. Strak gespeeld, met verve gebracht; kortom: men beluistere hun prachtplaat Paris nog maar eens om ook thuis te horen dat Utrecht er een parel bij heeft, met hitpotentie én het SUdS & SOdA-achtige viooltje nog wel!
Was de vorige Vive La Fête-tour er nog één om alleen maar de grootste hits te benadrukken, nu is er toch echt nieuw materiaal te spelen. En dat valt niet mee. De set begint met bekend werk en Tivoli gaat in geen tijd om. Het valt echter niet te ontkennen dat het nieuwe werk daarna als bladvulling dient en nog minder om het lijf heeft dan de ingesnoerde Pynoo in haar piepkleine pakje.
Vive La Fête draait kortom op de automatische piloot van het beproefde recept. De hits komen allemaal langs, het publiek mag zich weer van zijn interactieve kant laten zien door mee te krijsen en een mopje gitaar te spelen. En de cirkel lijkt weer rond, want iedereen kan het blijkbaar.
Toch is dat iets te simpel: wanneer Vive La Fête teruggrijpt op ‘Tokyo’, ‘Maquillage’ of ‘Assez’ kraakt Tivoli in zijn voegen. Dan is de feestvreugde compleet en blijkt er echt goede elektrorock in deze Zuiderburen te zitten. Nuit Blanche is en blijft hun pièce de résistance. Daar helpt geen moedertjelief meer aan.
Stoppen op dat hoogtepunt zou menige uitverkochte zaal beroven van het plezier van een avondje ongecompliceerd hedonisme en dat gaat ook wat ver. Eenmaal per jaar de grootste Vive La Fête-hits live kan immers weinig kwaad. Al teer je op oud werk, als je het brengt zoals Els & Danny is er genoeg plezier te beleven.
Foto uit KIndaMuzik archief.
http://www.kindamuzik.net/live/vive-la-fete/vive-la-f-te-mr-love-the-stallions/11478/
Meer Vive La Fete op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/vive-la-fete
Deel dit artikel: