Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Sinds Arcade Fire liften verschillende bands uit Montréal mee op het succes van hun stadsgenoten. Of ze proberen het althans: Islands speelde twee jaar geleden al eens onder tropische omstandigheden in een uitgestorven Helling. Het nieuwe album Arm's Way (de opvolger van debuut Return to the Sea) had al in de winkels moeten liggen, maar is uitgesteld tot eind april.
Om dan toch nog vier Nederlandse clubs aan te doen, is vragen om lege zalen. Tivoli de Helling is met circa tachtig man publiek nauwelijks voller dan bij het vorige concert, al blijft het gapende gat tussen podium en publiek deze keer achterwege. Toch blijft er een kloof tussen band en publiek. Misschien door de vele nieuwe nummers in de set, maar vooral door de afstandelijke houding van frontman Nicholas Thornburn (Nick T.). Meneer is zelfs chagrijnig als men 'Don't Call Me Whitney, Bobby' niet meteen enthousiast onthaalt: "Don't make me fuckin' repeat myself!"
De muzikanten zijn vooral met elkaar bezig en lijken routineus de laatste Europese show van deze tour af te werken. Zonde, want de rijk georkestreerde liedjes verdienen een enthousiastere voordracht. Zoals 'Volcanoes', waar de twee violisten bijna bluegrass-achtige partijen spelen. Of het op het eerste gehoor wat steviger en jakkerende nieuwe materiaal, dat er goed tussen past. Nick T. vergeet bij 'Humans' een deel van de tekst en blijft met de handen in het haar zitten totdat hij bij het tweede couplet weer invalt. Gelukkig maakt de mooie overgang naar prijsnummer 'Swans (Life After Death)' veel goed.
"Is this a festival?", vraagt Thornburn zich vertwijfeld af als hij naar het grote spandoek kijkt dat boven de drummer hangt: 'Le Guess Who – Canadian Music Festival'. Waar drie maanden eerder op de eerste editie vijf bands per avond op de affiche stonden, lijkt het nu een gewone concertavond met twee bands. Montréal als bindmiddel blijkt dan niet sterk genoeg, want bij We Are Wolves [foto] is het uiteindelijk minder druk dan bij het voorprogramma.
Het is muzikaal ook niet de meest handige combinatie; orkestrale pop en punkfunk. Het bandgeluid van het trio leent zich veel eerder voor een dampende vrijdagnacht. Muzikaal is het allemaal best catchy en dit hoofdprogramma heeft er beduidend meer zin in dan Islands, maar de vaart gaat er na elk nummer weer uit als er tussen de nummers te lang wordt gelummeld.
Na een half uur komt de zaal wat meer op temperatuur en zorgen een paar hipsters vooraan voor een enthousiaste moshpit. Helaas duurt het dan nog maar een kwartier voordat er na een laatste "UTRECHT!"-brul afscheid wordt genomen. Wat dat betreft is er backstage nog wel wat uit te wisselen: publieksparticipatie tegen een gesmeerd optreden.
http://www.kindamuzik.net/live/we-are-wolves/we-are-wolves-islands/16668/
Meer We Are Wolves op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/we-are-wolves
Deel dit artikel: