Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De tweede dag van Welcome to the Village vindt plaats op de warmste dag van het jaar. Met temperaturen tussen de 30 en 35 graden blijft het dan ook lang rustig op het terrein, ondanks het feit dat alle dagkaarten voor de zaterdag uitverkopen. De bezoekers die er wel zijn, zoeken verkoeling in het meertje op het prachtige festivalterrein, zuchten in de schaduw of nemen deel aan een watergevecht. Wanneer vanaf eind van de middag het weer iets draaglijker wordt, wordt het alsnog gezellig druk. KindaMuzik doet verslag van dag twee.
Herrek [bovenste foto] komt uit Rotterdam en maakte al twee prachtige ep’s met een beeldende mengeling van folk, postrock en droompop. Op het podium is er eveneens ruimte voor prachtig verstilde composities, die uitstekend bij het tropische weer passen. De meerwaarde zit hem in de verrassende wendingen die de songs soms nemen. Zo komt de onderhuidse spanning op een vindingrijke manier tot ontlading met bijvoorbeeld een shoegazegitaaruitbarsting. De muzikanten wisselen regelmatig van instrument en benadrukken zo het subtiele. Herrek geeft een bloedmooi optreden.
Nog beter bij het weer past de ska en reggae van The Slackers uit New York. De uitstekende band weet gedurende het stuwende optreden steeds meer mensen voor het podium te krijgen die het op een dansen zetten. De bassist heeft zijn gewone basgitaar verticaal op een krukje staan en bespeelt het als een contrabas. Hiermee is hij de aanjager van de vette grooves die met blazers worden verfraaid. Het geluid is prachtig afgesteld, zodat het bij momenten klinkt als ouderwetse ska uit het Jamaica van de jaren vijftig. Ondanks, of misschien wel dankzij, de hitte is het optreden een succes.
Arnold de Boer is alweer een behoorlijke poos zanger en gitarist van The Ex. De voormalige anarchopunkband toert over de hele wereld en heeft in zijn meer dan dertigjarige bestaan een voorliefde voor Afrikaanse muziek gekregen. Ze halen regelmatig bevriende bands hiernaartoe en dus is De Boer op de zaterdag de programmeur van het intieme Blessumpodium. Yan Koi komt uit Congo en integreert Cubaanse rumba in Afrikaanse muziek. Het resultaat is een zeer dansbaar en opwindend concert. De synchrone danspasjes van de ontwapenende bandleden zijn een lust voor het oog. De verweving van de fraaie gitaarlijnen van de uitstekende gitarist met toetstonen en de prachtige samenzang in het Congolees maken van het optreden een hoogtepunt van de dag.
Over Still Parade is niet zo heel veel bekend, behalve dan dat single van deze Engelsen vaak is gedownload. Voor de rest hult het drietal zich in mist. Het past ook wel bij de sfeervolle dreamfolk die ze ten gehore brengen. De ijle zang is uitstekend en ze scheppen een zeer melancholieke sfeer met repetitieve synth-, gitaargeluiden en beats. De spanning die ze zo opbouwen komt meestal niet tot een ontlading, zodat de verstilde pracht van Still Parade gehandhaafd blijft. Bovendien zijn de songs van uitstekende kwaliteit, zodat we kunnen spreken van een verrassend sterk optreden.
Daniel Norgren [foto hierboven] komt uit Zweden, een land dat je niet direct in verband brengt met Mississippiblues. Toch slaat hij zich met zijn hese stem op indrukwekkende wijze door dit genre, aangevuld met invloeden uit gospel en jazz. Zo voorkomt hij al te loom bluesgeneuzel en gaat het zelfs af en toe richting garagerock. Die versnelling hoger maakt het optreden van de Zweedse antister afwisselend en boeiend.
Tijdens de vorige editie moest het optreden van de Friese gitaarband William Seen's Transport Music geannuleerd worden vanwege onweer. En dus krijgen ze dit jaar een tweede kans, die de vakkundige muzikanten goed benutten. De melodieuze gitaarnummers in de lijn van Teenage Fanclub en The Serenes winnen aan kracht doordat de gitaren net iets brutaler worden benut dan op plaat. Daarnaast zorgt de prachtige samenzang bij momenten voor rechtopstaande armhaartjes. Ze spelen enkele nieuwe nummers die veel goeds beloven voor de nieuwe plaat. William Seen's Transport Music neemt op een uitstekende manier revanche voor hun afgelaste optreden van vorig jaar.
Een stuk minder subtiel gaat Pulled Apart by Horses [foto hieronder] te werk. De gitaarlawaaischoppers uit Leeds geven een verpletterend intens optreden. Drums en gitaren worden mishandeld en de schreeuwzang is heerlijk overstuurd. Alsof hun eigen scheurende oeuvre nog niet genoeg is, doen ze op het laatst een bloedgeile cover van 'I Wanna Be Your Dog' van The Stooges. De zanger gaat vervolgens tijdens het slotnummer tussen de pogoërs in het publiek verder spelen, doet zijn schoenen uit en sprint vervolgens de tent uit voor een frisse duik in het aanpalende meertje. Hoe rock-'n-roll wil je het hebben?
Satellite Stories is een stel ideale schoonzonen uit Finland dat in sommige kringen al tot de nieuwe indiedarlings is uitgeroepen. Afgaand op dit optreden is dat wellicht toch wat overdreven. Ze maken het type indierock met gierende gitaren in de lijn van de begindagen van Editors, aangevuld met de surfinvloeden van Beach Fossils. De songs zijn uitermate dansbaar en opwindend. Toch lijkt het alsof ze telkens hetzelfde nummer met hetzelfde gitaarlijntje spelen en het dunne geluid reikt niet eens zo heel ver over het veld. De eenvormigheid slaat dan ook toe, desondanks is Satellite Stories rond etenstijd de juiste band op het juiste zonnige moment, voor een driftig dansend publiek.
Dat de organisatie Arnold de Boer de vrije hand heeft gegeven als curator van het Blessumpodium, blijkt een uitstekende zet. Anders zou een band als Orchestre Tout Puissant Marcel Duchamp nooit op Welcome to the Village zijn terechtgekomen. Met allerlei instrumenten zoals vibrafoon, eensnarige gitaar, schuiftrombone of contrabas bouwt het gezelschap uit onder andere Frankrijk steen voor steen aan een prachtige ritmetrip. Het kraakt, het piept en het schuurt, dit dansbare muzikale avontuur. Zo neemt een venijnig krassende postpunkgitaarlijn het op tegen minder zware vibrafoongeluiden bijvoorbeeld. Vrijwel iedereen in het publiek komt in beweging bij dit fenomenale optreden.
De ster van de Belgische Coely is rijzende. De van oorsprong Congolese is een uitstekende rapper en zangeres, die in eigen land al hits gescoord heeft. Ze windt het enthousiaste publiek al snel rond haar vingers en diverse gastzangers voorkomen dat het saai wordt, wat nogal eens wil gebeuren bij live hiphop. Toch lijkt het alsof ze te veel wil: improviseren, stoeien met beats of de r&b-kant opgaan. Allemaal heel leuk, maar het komt soms wat fragmentarisch, zo niet rommelig, over. Wanneer Coely daarom het crowdpleasen wat meer achterwege laat en de kunst van het weglaten meer toepast, kan ze wellicht internationale podia aan.
Ook Daryll-Ann [foto hierboven] is van de partij op Welcome to the Village. Het verhaal van de band is ondertussen bekend: reünie met veel succesvolle optredens die volgden. Maar wat de band vandaag laat zien en horen, is subliem. Ze improviseren al meteen vanaf de eerste prachtige gitaarpopnummers, wat de opwinding alleen maar verhoogt. De tent is halfvol, maar dat deert Daryll-Ann niet: ze gaan er vol in, met een hoog geluidsvolume en een felheid die we niet zo vaak van ze zien, en de samenzang is schitterend. Het is prachtig om te zien hoe vakkundig Anne Soldaat zijn instrument bespeelt, met als gevolg geweldig stuwende gitaarlijnen. Net als de souplesse van topdrummer Jeroen Kleijn en de vindingrijke gitaarstukken van Jelle Paulusma. Alles komt samen in een venijnig 'I Could Never Love You'. Op het laatst mag het zoontje van een van de bandleden nog meedoen met de percussie van Coen Paulusma. Een mooi moment in het beste optreden van de dag.
Het is erg druk voor het podium bij De Staat [foto hierboven], dat de dag op het grootste openluchtpodium mag afsluiten. De Nijmegenaren geven het publiek waar het voor komt: spierballenrock op het randje van bombast. Maar Torre Florim en zijn gevolg zijn ondertussen zo ervaren dat ze niet over dat randje heen gaan. Variatie wint het hierdoor van lompheid, mede door het gebruik van hier en daar een tropisch ritme. Zelfs een drumsolo neem je dan voor lief. De songs zitten knap in elkaar en de machinale kracht ervan werkt bij momenten overweldigend. De nummers van de eerste plaat draaien ze niet routineus af, maar leuken ze op met improvisaties. De Staat stuurt iedereen met klapperende oortjes de nacht in.
Foto's uit het KindaMuzik archief door Michella Kuijkhoven (Herrek en De Staat), Bart van den Hoogenhoff (Daniel Norgren), Remco Brinkhuis (Pulled Apart by Horses), Oscar Anjewierden (Daryll Ann).
http://www.kindamuzik.net/live/welcome-to-the-village/welcome-to-the-village-2014-de-zaterdag/25168/
Meer Welcome to the Village op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/welcome-to-the-village
Deel dit artikel: