Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Uit België komt Yawns [onderste foto rechts] vroeg in de middag het niet in heel groten getale opgekomen publiek met psychedelische rock wakkerschudden. Met Tame Impala en The Black Angels als referenties lukt dat vrij aardig met uitgesponnen nummers vol dynamiek. De zang is echter de achilleshiel, hoewel die later beter binnen het geluid past. De effectpedalen worden flink ingetrapt, en soms heeft het geluid meer weg van shoegaze dan van sixties-psychedelica. Het maakt niet uit, want het verhoogt de trippy sfeer slechts. Tijdens het laatste, toegankelijke nummer valt alles op zijn plaats en toont Yawns zijn klasse.
De zon schijnt en veel mensen zitten relaxed in het gras rond het Blessumpodium. Het is de ideale setting voor de groovende funk van de Hagenezen van Dandana [foto links]. Maar funk alleen zou de muzikale smeltkroes zwaar tekortdoen, want Afrikaanse percussie, rock en soul komen tevens langs. De bandleden, waarvan sommigen behoorlijk stoned, zijn op hun best wanneer de nummers ontaarden in licht psychedelische jams. Tegen het einde van het optreden krijgen deze de overhand. Dandana bouwt de aanvankelijke achtergrondmuziek op die manier zorgvuldig uit naar bij vlagen enerverende stukken.
Jelle Paulusma speelde tot dusverre op alle edities van Welcome to the Village: bij de ode aan The Serenes, met Daryll-Ann en vandaag in de hoedanigheid van Paulusma [foto hieronder]. Het heilige vuur is nog steeds aanwezig bij de ervaren songsmid. Sterker nog, het straalt uit zijn ogen en de felste songs van klasseplaat Pulling Weeds krijgen - met behulp van zijn vakkundige band - een nog fellere snit. Met als hoogtepunt een ronkend 'Come Rain Come Shine'. Tijdens de tweede helft van het optreden neemt hij wat gas terug ten faveure van fraai opgebouwde, onderhuidse rocksongs. Vlak Jelle Paulusma niet uit, dat bewijst hij eens te meer met dit bij vlagen zinderende optreden.
Een band die eveneens van wanten weet, is Blood Red Shoes [foto rechts]. Althans, dat bewezen ze in het verleden met furieuze optredens. Maar vandaag wil het maar niet lukken met het Britse jongen-meisje-duo. En waar dat nou aan ligt? Misschien is het podium net wat te groot voor de band, die midden in de zon en de harde wind speelt. De drummer gaat op zijn drumstel staan om het publiek tot klappen te manen, maar het is slechts een steekvlam. De setlist bestaat voornamelijk uit songs van recente platen, zodat het echte beukwerk uitblijft. Misschien hebben Blood Red Shoes gewoon hun beste tijd gehad.
Twee Noorse giechelkonten vormen samen Oakland Rain. De tweelingzusjes hebben het uitstekend naar hun zin op het intieme Baaiduinenpodium en ze nemen elke gelegenheid te baat om het voornamelijk vrouwelijke publiek dit te laten weten. Het hippiesfeertje wordt nog versterkt door de kwetsbare folkpopliedjes die ze ten gehore brengen. De samenzang is uitstekend en de songs zitten vol fraaie melodielijnen. Er is nauwelijks gevaar te bespeuren bij Oakland Rain, maar wat ze muzikaal te bieden hebben, is prima.
De zaterdag is de drukste dag van het festival en dat is te merken bij de Ben Miller Band [foto hierboven]. Hoewel hij niet zo bekend is, blijkt de grote tent toch afgeladen voor de rammelblues, bluegrass en soul van de drie Amerikanen. Maar dat zou snel kunnen veranderen, want de band geeft een zinderend optreden voor een uitzinnig publiek. Het drietal ziet er eerder uit als verdwaalde metalheads dan als vertolkers van oorspronkelijkere muziek. Daarnaast zijn de instrumenten ook niet-alledaags: een eensnarige badtobbebas, een elektrisch wasbord of bijvoorbeeld een ouderwetse telefoon. De songs zitten even simpel als doeltreffend in elkaar en de show van de Ben Miller Band is een onverwacht hoogtepunt van de dag.
En dan Rats on Rafts [foto hierboven]. Een betere vuilnisbakkenrockplaat dan Tape Hiss zal dit jaar waarschijnlijk in Nederland niet meer verschijnen. En ook op het Ravenswoudpodium laten de Rotterdammers een spoor van muzikale vernieling achter. Vanaf de eerste venijnige bastonen nemen Rats on Rafts het publiek mee naar de krochten van de postpunk. Waar ze vlak na het verschijnen van de plaat live nog wat onwennig oogden, gaat het kwartet nu volledig tekeer met rauw gierende gitaren, een stompende bas, hamerdrums en schreeuwzang. Het geluid is perfect afgesteld en kan het publiek tot ver achter de tent bij de strot pakken. Rats on Rafts vegen met dit vuige optreden de vloer aan met alle bands van het festival.
Het contrast met de subtiele en kwetsbare indiefolk van de Ierse Villagers [foto links] is groot. Het publiek is erbij gaan zitten en luistert gebiologeerd naar de duistere relatieproblematiek van Conor O'Brien, die hij soms ijzingwekkend intens zingt met al even intense teksten. Soms krijg je het idee dat de fragiele muziek van Villagers op het grote podium niet helemaal uit de verf komt. Toch kunnen we spreken van een bloedmooi optreden.
In vergelijking met Ben Miller eerder op de dag is de grote tent helaas een stuk minder gevuld voor The Pains of Being Pure at Heart [foto hieronder]. Het weerhoudt de sympathieke en ietwat nerdy ogende New Yorkers er niet van een schitterend optreden te geven. De indiepopnummers met af en toe een shoegazetic zijn vaak uptempo en de grote kracht zit hem in de zanglijnen. Afwisselend door een jongen en een meisje gezongen en met een perfect afgesteld geluid, komt de ene na de andere melodieuze parel voorbij. Soms zijn ze enigszins inwisselbaar, maar ze worden met een energie gebracht die veel mensen aan het dansen krijgt en vrolijk stemt.
Bij Meridian Brothers heeft de muzikale tropenkolder op een positieve manier toegeslagen. De Colombianen geven een rockdraai aan ritmes uit traditionele Zuid-Amerikaanse muziek als salsa en merengue en zijn daarbij niet voor één gat te vangen. Ze voegen ook nog beats en blieps toe waar je volslagen mesjokke van wordt, zodat slechts één ding rest: dansen. Ze deinzen er tevens niet voor terug om 'Purple Haze' van Jimi Hendrix door de tropische mangel te halen. Meridian Brothers spelen op een volstrekt originele manier letterlijk met muzikale stijlen en invloeden. Het levert het interessantste optreden van het festival op.
The Asteroids Galaxy Tour [foto boven het artikel] heeft het zo naar de zin op het festival dat de band op zondag nog wel een keer zou willen spelen, zo meldt de bevallige zangeres. En hoewel het publiek al dansend uit de handen van de sympathieke Denen eet, zou dat iets te veel van het goede zijn. De synthpop met rockrandjes zit uitstekend in elkaar en de band schrijft fraaie nummers, maar toch vliegt het nergens uit de bocht, laat staan dat er geïmproviseerd wordt. Eenmaal The Asteroids Galaxy Tour is dan ook meer dan genoeg.
Het gaat crescendo met Jungle by Night en dat wil het publiek weten ook. Het is zelfs zo druk bij het Blessumpodium dat er op een gegeven moment geen mensen meer worden toegelaten. Groep en publiek bouwen een feestje op afrobeat, donkere dance en funk. De blazers geven extra sjeu aan een optreden dat bruist van de energie. Het enige minpuntje blijft de suffe, studentikoze uitstraling van de bandleden. Trek ze een net pak aan en ze zijn echt klaar om de wereld te veroveren.
Na twaalven blijft het nog lang onrustig op Welcome to the Village wanneer achtereenvolgens Tom Trago - met funkgerichte techno - en Boris Werner - met kaalgestripte en rauwe house - een zeer fijn feestje bouwen. De sfeer in de Grootegast-tent is uitermate relaxed en doet denken aan de nachten op Lowlands.
http://www.kindamuzik.net/live/welcome-to-the-village/welcome-to-the-village-2015-de-zaterdag/26114/
Meer Welcome to the Village op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/welcome-to-the-village
Deel dit artikel: