Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Na het daverende succes van de eerste aflevering van Welcome to the Village vorig jaar, is recreatiegebied De Groene Ster wederom omgetoverd tot een heus festivaldorp. KindaMuzik doet verslag van dag één, die aarzelend begint maar eindigt in een fijne technotrip.
Met acht blazers en twee drummers sterk is Gallowstreet Brass Band al vroeg in voor een feestje. Het terrein is nog niet heel erg dichtbevolkt, en dus slaat de vlam nog niet volledig in de pan. Maar de eerste rijen dansenden gaan, aangestoken door de enthousiaste zanger, los op een potpourri van New Orleans-brass, funk, hiphop, afrobeat en met name toppers uit de hitparade. Toch was Gallowstreet Brass Band op een later tijdstip van het festival beter op zijn plek geweest.
Eveneens vroeg van de partij is traumahelikopter [bovenste foto] uit Groningen-Noord. Het trio speelt ronkende garagerock-'n-roll met de fuzzkraan wagenwijd open. Het geluidsvolume is hoog, net als het tempo van de grotendeels staande drummer, die niet meer dan twee trommels nodig heeft. De tent vol blommenkinders kijkt eerst wat onwennig naar het luide trio, maar men komt steeds meer in beweging wanneer de band nog een tandje hoger schakelt en qua gejaagdheid in de buurt komt van de onvolprezen Oblivians. Voor crowdsurfende gitaristen en slooppartijen, zoals bij vorige optredens, is het echter nog te vroeg.
In een Mongoolse joert vinden de meest intieme optredens van het festival plaats. Er passen met moeite twintig mensen in de tent en je kunt de muzikanten bijna aanraken. Het Friese The Fire Harvest begint later omdat hun instrumenten zoekraakten op het terrein en ze het met geleende spullen moeten doen. Het kwartet laat de moed niet zakken en geeft een gloedvol optreden. In sfeervolle songs, die laveren tussen postrock en wave, verhogen ze met repetitief spel en beeldende teksten langzaam de spanning die echter nooit tot een uitbarsting komt. Juist dat is het sterke punt van The Fire Harvest, dat met hun donkere klanken raakt aan het melancholieke van de Friese ziel en zo stiekem een hoogtepunt van de dag is.
Dan is John Coffey [foto hierboven] hele andere koek. De besnorde stripfiguren uit Utrecht zijn met hun gitaarlawaai tussen hardrock en hardcorepunk al een tijdje bezig met een zegetocht langs podia in Nederland, Duitsland en België. En ook op Welcome to the Village is het niet anders: ondanks de hitte is de eerste moshpit een feit en zanger David achter de Molen staat binnen no time buiten de tent te schreeuwzingen. Het geluid is uitstekend afgesteld waardoor er wel degelijk patronen te herkennen zijn in het gitaargerag. John Coffey doet wat het moet doen: een festival wakker schudden met een boeiend optreden.
Het Ravenswoudpodium ligt aan een idyllisch beekje. Een prima omgeving voor de verstilde indierock- en folk van het Vlaamse Marble Sounds. Het ontspannen publiek is erbij gaan zitten en kan wegdromen op de melancholieke klanken. De subtiele muziek haalt zo ook met gemak de achterste rijen. Het gebrek aan podiumuitstraling valt zo niet eens op en Marble Sounds geeft met veel variatie een bij vlagen indrukwekkend optreden.
''Wij zijn The Village People'', kondigt zanger en gitarist Marien Dorleijn met gevoel voor humor aan. Met zijn band Moss komt hij tijdens de eerste nummers maar moeizaam op gang, mede doordat het geluid nogal dof staat afgesteld. De lage tonen krijgen op die manier de meeste nadruk, met als voordeel dat de wavekant van de band meer nadruk krijgt. Maar als alles op zijn plek valt, krijgt Moss echt de geest en neemt het viertal het publiek mee op een opwindende trip langs psychedelica, inventieve gitaarrock en zelfs een beetje house. De set is in evenwicht met werk van de laatste twee platen, waarin de uitstekende drummer Finn Kruyning met straffe en gevarieerde ritmes een hoofdrol opeist. Knap gedaan.
Welcome to the Village geeft een podium aan bands die nog niet heel bekend zijn maar het wel in zich hebben. Dan kom je soms zeer aangename verrassingen tegen. Fanfarlo uit Londen is hiervan een fraai voorbeeld. Ze gooien wave, folk en synthpop door elkaar, aangevuld met trompet en saxofoon. Het sterke punt van de groep is dat ze dit alles op een geslaagde en gevarieerde manier met elkaar verweven. Het publiek reageert enthousiast en de jonge Britten lijken enigszins beduusd hiervan. De soms ongrijpbare muziek doet erg denken aan British Sea Power, compleet met historisch geladen teksten. Dit is helemaal niet erg, want klonen van deze band kunnen er nooit genoeg zijn.
Uit Denemarken komt Patchanka voor een vrolijke noot zorgen met een energieke cocktail van ska, Oost-Europese en Spaanse volksmuziek en punk. De band weet vakkundig het uitbundig dansende publiek te bespelen met meeklap- en meezingsessies en er ontstaat een prachtige feelgoodsfeer. Muzikaal heeft het daarentegen weinig om het lijf, maar een feestje bouwen kunnen ze.
Het begint er steeds meer op te lijken dat Friesland een internationale popster gaat afleveren met Thomas Azier [foto hierboven]. Nou ja Friesland, hij woont alweer geruime tijd in Berlijn om de invloeden van de hippe elektronische muziekscene aldaar als een spons op te zuigen. Veel meer dan tijdens zijn teleurstellende optreden op Noorderslag eerder dit jaar, integreert hij die invloeden vandaag in zijn jarentachtigsynthpop. Het talrijke publiek sluit hem in de armen en het optreden levert genoeg opwindende momenten op. Toch blijft vrouwenmagneet Azier iets te veel hangen in Het Grote Gebaar. Hij overzingt zichzelf meer dan eens en is niet vies van poses. Hoewel de lichtshow met veel rood erg sfeervol is, lijken hij en zijn synthkompaan nog enigszins zoekende. Een gitaar of echte drums zouden het concert veel meer body geven, want nu ligt eenvormigheid toch iets te veel op de loer.
Aan Balthazer [foto hierboven] de eer om de dag op het Bontebok-podium af te sluiten. De Vlamingen doen dat met verve, zoals je van een avontuurlijke Belgenpopband mag verwachten. Wellicht is de gevarieerde, ietwat kunstzinnige muziek voor sommigen in het publiek nog iets te moeilijk maar Balthazar komt ermee weg. De magie van de groep is dat ze op elk gewenst moment kunnen overschakelen op een muzikale spitsvondigheid met viool, elektronica of zelfs zang. Die onvoorspelbaarheid maakt er een boeiend optreden van. Balthazar schroomt niet om met enkele nieuwe songs op de proppen te komen; het maakt het eigenwijze plaatje van de jonge Belgen compleet.
Na twaalven is het tijd om te dansen. Een mooi initiatief op dit gebied zijn de 30 Minute Raves. Drie uur lang komt elk halfuur een ander uitbundig dansgenre aan bod zoals Italodisco, drum-&-bass of Bollywoodmuziek. Het publiek is bij vlagen uitzinnig en de 30 Minute Raves zijn een groot succes. Voor de meer ingetogen danser is er bij het Blessumpodium een aantal dj-collectieven inschakeld. Het onbetwiste hoogtepunt is afsluiter Malfunktion van Pete Blaker en Bodem. Het duo draait niet aan knoppen maar gebruikt vinyl om de juiste vibe te creëren. Met minimalistisch fladderende hoge tonen in de lijn van Kraftwerk halverwege de jaren zeventig, bouwen ze laag voor laag spanning op om deze te ontladen in gortdroge beats en vervolgens weer een nieuwe techno-, Italo- of electrostraat in te slaan. Er lijkt geen eind te komen aan deze zeer opwindende set, maar even na drieën moet het relaxte publiek helaas toch ontwaken uit de trip.
Foto's uit het KindaMuzik archief door Bart van den Hoogenhoff (traumahelikopter), Oscar Anjewierden (John Coffey), Simone van der Heijden (Thomas Azier), Michella Kuijkhoven (Balthazar)
http://www.kindamuzik.net/live/welcome-to-the-village/welcome-to-the-village/25167/
Meer Welcome to the Village op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/welcome-to-the-village
Deel dit artikel: