Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Concertbezoekers die een T-shirt dragen van Hawkwind, waar vind je ze nog? Op Roadburn wellicht, het festival waar men niet vies is van een fijne spacerockband. In Vera staan ze vanavond bij het optreden van White Hills, dat op een zinderende manier met de erfenis van de wonderband uit de jaren zeventig aan de haal gaat. Een optreden dat veel meer nieuwsgierigen had verdiend dan alleen een selecte groep liefhebbers.
Op het podium geen rokerige hippietaferelen of hallucinogene beeldprojecties, maar een hecht spelend drietal dat ondanks lang uitgesponnen songs niet vervalt in oeverloze improvisaties. Zanger/gitarist Dave W. oogt als Alice Cooper, inclusief zwartomrande ogen. Hij spuugt met wijd opengesperde ogen semispirituele teksten de microfoon in, maar hij is vooral druk met zijn aanzienlijke verzameling gitaareffectpedalen, waarmee hij gierende, van fuzz doordrenkte gitaarpsychedelica op het hoofdschuddende publiek loslaat.
Dave W. is niet gespeend van rock-'n-rollposes, maar zijn vuige solo's en gruizige drones trekken eerder de aandacht. Bovendien springt de bassende en zingende femme fatale Ego Sensation veel meer in het oog. Sensueel maar dwingend gaat ze volledig op in soms aan motorik rakende, zwaar verslavende ritmes. Drummer Nick Name lijkt soms alleen maar breaks achter elkaar te spelen, maar door zijn uitgekiende techniek klinkt hij kaal en straf en zo blijft hij in dienst van het totaalgeluid.
Een hard maar draaglijk geluid waarin de zang niet op de voorgrond treedt. Dit laat het drietal uit New York over aan de instrumenten. Gecombineerd met bliepjes en effecten uit pocket-elektronica is het een ijl geheel dat de psychedelische feestvreugde nog eens extra versterkt. En ondanks het repetitieve karakter van de muziek, komt duidelijk naar voren hoe gevarieerd de band kan zijn. Vakkundig zweeft het trio van ingetogen dronesoundscapes naar krautrock en van oerhardrock naar uptempospacerock met af en toe een garagesneer.
Met dat laatste veroorzaakt White Hills de meeste opwinding. Waar het concert tijdens de eerste, iets rustigere helft nog niet volledig loskomt, is het tweede deel des te indrukwekkender. De ritmesectie dendert als een logge, smerige dieseltrein voort, terwijl W. niet meer soleert om het soleren maar zich beperkt tot het hoognodige. Uiteraard komt het toch meerdere keren tot gitaaruitbarstingen, die de overige bandleden vervolgens perfect met de andere trippy geluiden verweven. Op zulke momenten komt de liveklasse van White Hills genadeloos naar voren.
Foto van Vera huisfotograaf Peer
http://www.kindamuzik.net/live/white-hills/white-hills/23257/
Meer White Hills op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/white-hills
Deel dit artikel: