Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De baard is niet meer. Dat is het eerste wat opvalt aan het optreden van Willard Grant Conspiracy in EKKO. Frontman Robert Fischer heeft een kale kin en dat lijkt hem wel twintig jaar jonger te maken. Zijn omvang is echter nog even immens als voorheen, dus zal hij het hele concert zittend doorbrengen. Niet op een troon zoals Solomon Burke - Fischer is er na tien jaar muziek maken nuchter onder gebleven - hoewel hij zich na vanavond terecht King of Americana zou mogen noemen.
De gigantische Amerikaan is gekleed in het zwart en met zijn lage brom klinkt hij vanaf het openingsnummer als die andere man in het zwart, Johnny Cash. Gekruist met Brett Sparks, het mannelijk deel van The Handsome Family. Slechts vergezeld door een bassist geeft Fischer al gauw één van de hoogtepunten weg: 'Drunkards Prayer'. Een heus drinklied, dat in de tekst de kracht van de eenvoud toont: 'I'll raise the glass - As it raises me'.
Na een vijftal kale, maar innemende nummers roept Fisher er meer bandleden bij. Twee van hen vormden tevens het voorprogramma Doghouse Roses. Een Schots, wat karakterloos duo dat opviel door Bob Dylans 'Meet me in the Morning' van het album Blood on the Tracks gezapig te coveren en te ontdoen van al zijn echtscheidingsvenijn. Instrumenten bespelen en achtergrondkoortjes verzorgen kan het duo echter wonderwel.
Na het drinklied volgen het meeslepende spooknummer 'Ghost in the Well' en bluesy murder ballad 'Another Man Is Gone'. Een beetje lucht en licht is er in de vorm van het uptempo, heldere lied 'All for Nothing', dat Fischer samen met songschrijver Steve Wynn schreef.
Een mandoline verfrist de zwaarmoedige set van oud en nieuw materiaal in 'The Trials of Harrison Hayes' van het album Regard the End. "Dit nummer wordt op onze laatste plaat, Let it Roll, door zo’n 115 man gespeeld, of eigenlijk 17 man, maar vanavond doen we het iets anders”, grapt de sympathieke Fischer, als hij tegen het eind van de set het heerlijk rollende rocknummer 'Let Her Go' inzet.
Willard Grant Conspiracy sluit sfeervol af met 'Lady of the Snowline', van datzelfde album. Met de slotzin 'Before the dark hour passed here once more' beëindigt Robert Fischer zijn set van louter kwalitatief hoogstaande americana-nummers. Dat duistere uur slaat als de beer eindelijk opstaat en zich naar de foyer begeeft, gevolgd door zijn verlichte luisteraars, die vervolgens massaal zijn cd’s inslaan voor de winter.
Foto uit het KindaMuzik archief, door Jelmer de Haas.
http://www.kindamuzik.net/live/willard-grant-conspiracy/willard-grant-conspiracy-doghouse-roses/15987/
Meer Willard Grant Conspiracy op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/willard-grant-conspiracy
Deel dit artikel: