Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Bluesman Charly Patton kon in zijn jaren rare fratsen uithalen, maar die waren niet half zo dol als wat Willis Earl Beal op het podium brengt. Om te beginnen speelt Beal helemaal geen gitaar, behalve dan in het op één na laatste liedje. Hij zingt mee met een bandrecorder, zo één met grote spoelen, jongelui. Hij hult zich in een zelfgetekend, activistisch shirt en laken en brult over zijn ingeblikte soundscapes.
Je hoort Charly Patton daarboven grommen: waar the fuck gaat het met de blues heen dezer dagen? In het voordeel van Beal spreekt zijn mooie stem en zijn grote bereik ermee, al zitten weinig countrybluesliefhebbers te wachten op een nieuwe, zwarte Tom Jones of Freddie Mercury.
Beal zingt beslist poëtische teksten, dat mag ook wel als je je show opent met het voorlezen van Charles Bukowski. Daarna staat hij vreemd te kronkelen en draaien met zijn donkere bril op zijn neus en vastgeklemde blikjes bier die zijn sportschoolfiguur in het geheel niet lijken aan te tasten. Beal heeft iets van Sam Cooke, als hij zich inhoudt, en dat zou fantastisch nieuws zijn, ware het niet dat hij de hele tijd in je gezicht staat te brullen.
Is het ruwe talent uit Chicago de redding van de blues of gewoon een rare snuiter? Dat laatste is niet te ontkennen en het eerste moet nog blijken. Beal draait nog eens aan zijn bandrecorder en de volgende track met kutmuziek sleept zich in gang. Eerst maar eens gitaar leren spelen en liedjes gaan componeren die mensen onthouden, zou Patton zeggen.
Foto's: Erik Bremer (cc)
http://www.kindamuzik.net/live/willis-earl-beal/willis-earl-beal/22641/
Meer Willis Earl Beal op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/willis-earl-beal
Deel dit artikel: