Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Voor wie van progressief experimenteel werk in de breedste zin van het woord houdt, biedt Vooruit de geschikte deur om aan te kloppen. In het kader van November Music 2005 stond woensdag 16/11 het Duitse Zeitkratzer [foto] op de planken. Het ensemble is een tienkoppig gezelschap met muzikanten die niet vies zijn van een streepje improvisatie binnen de statisch gecomponeerde muziekstructuren.
Spice Melange, een gloednieuw werk van de Nederlands/Kroatische componist Marko Ciciliani, mag de spits afbijten. Een mix van klanken, primitief beeldmateriaal en slogantaal wervelt door de compositie heen. Speelse tonen, waarvan wij niet wisten dat je ze uit een contrabas, sax of fluit kan krijgen, domineren het stuk. Het cultuurpessimisme en vertwijfeling van Ciciliani liggen veraf. Leuzen als “For whenever I see you,/Remember the los of my tail” en “Injuries can be forgotten but not forgiven”, met als motief een groot vraagteken, mogen dit illustreren.
De moeilijkheid zit hem vooral in de timing, ook al zijn de muzikanten zichtbaar goed op elkaar ingespeeld. Tijdig je partituur omdraaien blijkt bij dit soort avant-garde van cruciaal belang.
Daarnaast wordt nog werk van Carsten Nicolai, ‘Synchron Bitwave’ met name, niet ongeschonden gelaten. Nicolai, beter bekend als Alvo Noto, heeft vooral faam verworven in de moderne click ’n cuts-beweging binnen de elektronische muziek. De ruimtelijke effecten van de electronica zijn prominenter aanwezig dan in hetgeen we voordien gehoord hebben: nerveuze achtergrondruis, magische klanken op de voorgrond en duidelijk meer sérieux sieren het stuk. Het ensemble probeert het complexe werk van Nicolai om te zetten in een heuse ‘Zeitkratzer version’ in zijn eigen idioom. Geen makkelijk karwei als je vertrouwd bent met het werk van de electronicadokter, dat zich in een haast wetenschappelijk universum bevindt met pulsjes, sinusgolven en uitgekiende ritmes. We moeten zelfs toegeven dat het ons bijwijlen een beetje op de zenuwen werkte. Misschien was dat wel de bedoeling.
Echt schot komt er in de zaak wanneer Rudy Trouvé [foto] zich bij het gezelschap vervoegt en zijn elektrische gitaar bovenhaalt. Verlegen voetenwerk en zelfbewust geriedel brengen leven in de melodieën. Wanneer de opzwepende drums worden ingezet kunnen wij zelfs enige vorm van euforie niet onderdrukken. Hier bewijst Trouvé nog maar eens dat hij goed aardt in het gezelschap van improvisatie-muzikanten (zie ook zijn werk bij de Love Substitues en I Hate Camera). De juiste effectenpedaaltjes en dito knopjes zorgen nog voor een iets andere wending waarna de dolende melodieën beduusd tot stilstand komen.
Als achterafje staat er nog Solitude op het programma, een Nederlands collectief dat zich bij dit nieuwe project baseert op “The Invention of Solitude”, een roman van Paul Auster, die stelt dat de moderne mens nooit meer alleen staat. Teveel pijn en onverwerkte emoties nemen ons onderbewustzijn in beslag.
De toeschouwer krijgt lukraak een stoel toegewezen tussen een doolhof van opgestelde schermen. Door een hoofdtelefoon worden geluiden en stemmen geseind, terwijl op de wanden flarden beelden geprojecteerd worden. Het audiovisuele materiaal is vooral gehaald uit oude films, televisiebeelden en zelfs het dagelijkse leven. Contrasterend beeld en geluid zorgen voor een verwarrend effect. Een mens zou er haast geschift van worden wanneer tegelijkertijd in het ene oor andere dingen worden gefluisterd dan in het andere, vooral wanneer dit proces een vijftigtal minuten aan de gang blijft. Vermoeid en verweesd laat Solitude ons op ons eentje achter. Zou het met hetzelfde cultuurpessimisme, dat hierboven aangehaald is, te maken hebben?
Foto Rudy Trouvé door Tim Broddin.
http://www.kindamuzik.net/live/zeitkratzer/zeitkratzer/11277/
Meer Zeitkratzer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/zeitkratzer
Deel dit artikel: