Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een festival waar je als je dorst hebt gewoon een bord met de tekst “Dorst!” de lucht in steekt. Dat is Zinin, dat voor de derde keer georganiseerd werd in het centrum van Utrecht. En het leuke is dat er dan ook nog een ober met een dienblad bier aan komt snellen. Zinin probeert de bezoeker het gevoel te geven dat hij niet een van de duizenden is. Zo is de entree slechts een tientje en stiefel je over de rode loper het knusse festivalterrein op. Halverwege die loper staat achter een pluche afzetlint een fotograaf die als een ware paparazzi (“Mister please, one picture!”) van iedere bezoeker een foto maakt. Alle 1500 bezoekers zijn een individu en zo word je ook behandeld. Door persoonlijke bediening dus, maar ook door schone toiletten (ja echt!), massages, kappers, terras aan het water, gezellige aankleding en bankstellen om te hangen. Een soort mini-Lowlands zonder massa dus. Ook hier wat theatrale toestanden: de smerigste gracht van Utrecht is omgetoverd tot een geinig zwembad (met ballenlijnen, startblokken en badmeesterstoel) en er sjokken malloten tussen het publiek die je vermaken. Zinin is daarmee een Parade-achtig festival dat meer biedt dan bier, muziek en patat.
In 2003 was er Kashmir, vorig jaar Kaizers Orchestra. Dit jaar ontbreken grote namen op het affiche. Sterker nog, op de festivalposter van Zinin is zelfs geen enkele band te bekennen. Dat is opmerkelijk voor een muziekfestival, maar past wel in de filosofie van Zinin: entertainment, comfort en gezelligheid zijn even belangrijk als de muziek. Dit jaar zijn er vier podia. Op A en B spelen livebands, C is overdag een restaurant en ’s avonds een danstent en D is een busje waarin maximaal acht man een privé-concert krijgen van de Zinin-artiesten. Misschien dat in dat busje wel spetterende muziek werd gemaakt, op podia A en B bleef het vaak vooral erg mat. Moskowicz denkt dan wel de hardste band van Utrecht te zijn, voorlopig klinkt hun muziek als een futloze kruising tussen Queens Of The Stone Age, Nickelback en Foo Fighters. De Nederlandstalige Relax-achtige soulsaxhiphop van Bitter Lemon is nog te simpel en komt niet goed uit de verf. De emorock van Kismet zorgt voor wat energie, maar is al beter gemaakt door bands als Face Tomorrow en Get Up Kids. Novastar-dramatiek bij Storybox uit Utrecht. Beginnen met een pianoriedel en eindigen in een uitwaaierende apotheose, u kent het trucje wel. Technisch verzorgd is het allemaal wel. Met een goede single is er zelfs 3FM-potentie, maar nu is het vooral saai.
Positievere noten dan. De op voorhand meest aansprekende naam, het Belgische Absynthe Minded, speelt strak en maakt goede artrock met zigeunertrekjes. Aan presentatie schort echter het een en ander. Ze lijken meer bezig met de soundcheck en de juiste afstelling van hun instrumenten, dan het feit dat een tent vol met publiek naar ze kijkt. Er kan wel een lachje vanaf. Dat moet even snel beter, want in oktober zijn ze het voorprogramma van dEUS in Nederland. Singer-songwriter Marike Jager scoort dan weer wel een dikke voldoende voor presentatie. Ze staat stralend op het podium, lacht innemend en brengt met volle overgave kleine luisterliedjes in de stijl van Fiona Apple. Jagers stem is van goud, haar gitaarspel is solide. Dat veel liedjes op het niveau ‘onbeduidend’ blijven hangen is niet erg: de charme van Marike Jager compenseert dat ruimschoots.
Veel bandjes passen bij de gemoedelijke rosé-sfeer die hangt op Zinin. Het Utrechtse Vladimir maakt hier een einde aan door hun ‘moeilijke’ postrock. De dwarse, tegendraadse gitaarpartijen en trage, spannende liedjesopbouw zijn niet echt geschikt voor de middag. Het is vreemd dat ze niet later ’s avonds zijn geprogrammeerd, dan komt de band veel beter uit de verf. Toch een goed optreden, zeker dankzij de prachtig zuivere zang van Sander van der Linden. Het Belgische Members Of Marvelas krijgt de tent voor het eerst aan het dansen met hun sterke mix van rauwe funkrock en energieke rap. Twee gedreven rappers zorgen voor een hiphopshow, terwijl de strakke band bij tijd en wijlen tekeer gaat als Rage Against The Machine. Even lijkt het of de Urban Dance Squad terug is. Laat op de avond zorgt de niet originele, maar wel effectieve live drum-‘n-bass van Oxide 9 voor een lekker dansfeestje. Rubberen baslijntjes, knallende drums, een flinke dosis keyboardbliepjes en een enthousiaste zangeres zijn verantwoordelijk voor een hossend grasveld.
Maar de mooiste veren proppen we in de reet van Austin Lace, The Broken Beats en afsluiter Slut. De zorgeloze, mierzoete gitaarliedjes met harmonieuze samenzang van het Belgische Austin Lace zorgen voor hippie-zonnestralen op een overwegend bewolkt Zinin. Veel bezoekers noemen dit als favoriet optreden. De verrassing van het festival is The Broken Beats uit Denemarken. Excentriek is een milde uitdrukking als we het hebben over voorman Kim Munk. Verbaas je niet als hij middenin een liedje plots stopt om het refrein aan te kondigen. Tien seconden later gaat de band weer verder waar ze zijn gebleven. Maar The Broken Beats is meer dan gimmick alleen. Ze spelen inventieve retroliedjes die soms doen denken aan landgenoten The Raveonettes. Alle vier de bandleden zingen, springen en grappen wat The Broken Beats tot een heel leuk stel ongeregeld maakt. In Duitsland zijn ze al doorgebroken. Het lijkt een kwestie voordat ze ook in de rest van Europa naam gaan maken. Afsluiter Slut verplettert het publiek met een stomende mengeling van de Pumpkins, Radiohead en Placebo. De sympathieke Duitsers komen bescheiden over, maar spelen het publiek geconcentreerd plat met sterke riffs, ingenieuze samples en mooie melancholische nummers. De band wordt zelfs teruggeroepen voor een toegift. Op de valreep gaat het publiek dan toch overstag.
Op muzikaal gebied mag het dan op een aantal uitzonderingen na vrij mat zijn geweest, door de gezellige indeling van het terrein, de betaalbare prijzen en de vele randverschijnselen was de derde Zinin toch een succes. De dag trekt rustig aan je voorbij terwijl je gemoedelijk kunt zitten en af en toe een bandje kijkt. Als het terrein ’s nachts dichtgaat zijn veel van de festivalgangers nog niet verzadigd en trekken en masse richting Ekko voor de afterparty. In de lange rij voor de ingang (Ekko zit stampvol) voel je je voor het eerst die dag een klein onderdeel van een grote massa. Volgend jaar weer!
Fotografie:
foto 1: Jasper Brouwer
foto 2 en 3: Anna van Kooij.
http://www.kindamuzik.net/live/zinin-festival/zinin-festival/10387/
Meer Zinin Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/zinin-festival
Deel dit artikel: