Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tja, je kan er helaas niet aan ontkomen om de Schot Alasdair Roberts met Will Oldham te vergelijken. Eenzame, authentieke en introspectieve liedjes van een man met akoestische gitaar, geruggesteund door andere akoestische instrumenten. Nick Drake hadden we ook als referentie kunnen gebruiken, maar Roberts vormde zijn indie-folkband Appendix Out dan ook na het zien van een Palace Music concert en zij mochten hun eerste single op Oldham's Palace-label uitbrengen.
De man speelde zelfs wat mee op hun platen evenals Jason Molina van Songs: Ohia, die andere referentie.
Roberts tweede solo album Farewell Sorrow voegt aan dit genre zijn Keltische inslag toe. Liedjes die met een accordeon en geklop op wat hout je naar een glas whisky doen verlangen om zo de mooie verhalen uit de Schotse hooglanden van de verteller aan te horen als het niet zulk smerig spul geweest zou zijn.
De muziek is zeker niet smerig. Toch komen de schitterende composities niet helemaal bij mij over en dat komt door de stem van Roberts. Ondanks het sympathieke Schotse accent wekt zijn naar hogere regionen reikende gezang irritatie bij mij op en dat is erg jammer! Heel jammer zelfs, want 'Down Where The Willow Wands Weep' zou zeker tot een van de mooiste liedjes behoren die ik de laatste maanden gehoord heb was het door iemand anders gezongen. Ook 'Join Our Lusty Chorus' en 'The Whole House Is Singing' zijn niet te versmaden en zo kan ik eigenlijk nog wel even door gaan. Probeer er zeker wat van te horen en als de stem je aanstaat heb je hier een prachtplaat aan waar Oldham trots op zou zijn.
http://www.kindamuzik.net/recensie/alasdair-roberts/farewell-sorrow/3204/
Meer Alasdair Roberts op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/alasdair-roberts
Deel dit artikel: