Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het gescheurde tafelkleed op de plaathoes, dat is Amen Dunes. Modder, touwen, aanhangsels, rafelranden. En bruin bevlekte benen. Welja. Dan is er de stem van Damon McMahon, die zich als een slecht zittend shirt om en door de muziek wringt. Er schieten naden los, een elleboog komt er verkeerd uit, de pasvorm wringt en verwaterd.
Het vorig jaar verschenen Love was niet alleen het beste wat Amen Dunes ooit op plaat kreeg, het was meer dan dat. Noem het een monument. Eindeloos voortkabbelende, prachtige, pastelkleurige, psychedelische liedjes. Een kampvuur en een weelderige zonsondergang ineen. Voor degene die deze plaat heeft gemist (gevoelens van schaamte zijn gerechtvaardigd) is er nu Cowboy Worship, de even obligate als wonderschone toegift.
Dat vier van de zes tracks op Cowboy Worship nauwelijks te onderscheiden zijn van hun soortgenoten op Love mag op papier niet heel sterk staan, qua klasse levert Amen Dunes helemaal niets in. Al zou 'Green Eyes' dertig maal achtereen worden gedraaid, het blijft een stoomwals van een nummer - logge drums, waterige gitaren en de schurende voordracht van McMahon. Niet de eerste keer dat Amen Dunes de lucht uit je longen stampt.
En dan is er nog de kroon van de plaat: 'Song to the Siren', oorspronkelijk van, inderdaad, Tim Buckley. Dat 'Song to the Siren' tot wenens toe in allerhande goedbedoelde odes is gedrukt, neemt niet weg dat Amen Dunes in drie glorieuze minuten de associatie met Tim Buckley evenwel geheel aan gruis speelt. Alles aan snippers. Heel het onderkleed aan flarden.
http://www.kindamuzik.net/recensie/amen-dunes/cowboy-worship/25803/
Meer Amen Dunes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/amen-dunes
Deel dit artikel: