Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Excentriek, ruimtelijk, dromerig en mysterieus. Het zijn zeer waarschijnlijk enkele van de steekwoorden die het meest van toepassing zijn op de muziek van multitalent Andrew Bird. Enerzijds is de man bewapend met een fenomenale partij kunstfluiterij en een – zeker voor een klassiek getrainde violist – hoogst onconventioneel vioolspel en anderzijds is hij gezegend met excellente gaven als tekstschrijver.
Bird blijft tot in het oneindige innoveren. Schaven en herbewerken maken deel uit van zijn leven, zoals het de ware doe-het-zelver betaamt. Ook op het podium, waar de man uit Chicago één wordt met zijn liedjes.
Zowel live als in de studio wordt hij bijgestaan door drummer en keyboardspeler Martin Dosh en door multi-instrumentalist James Ylvisaker. Naast dat tweetal levert nog een aantal muzikanten uit the windy city een bijdrage aan het studiowerk voor Armchair Apocrypha.
Bird beschouwt op metaforische wijze de maatschappij. Protest is er, maar die is nimmer overduidelijk. Daarvoor moet de luisteraar dieper graven. Referenties aan “black tar rains and hellfire” en “useless Halliburton attaché cases” duiden echter wel degelijk in een bepaalde richting.
De alomtegenwoordigheid van eindigheid, conflicten en overheersing, zoals de verwijzing naar het van ver voor Christus daterende rijk van de Scythen in ‘Scythian Empire’, lijkt sowieso een voornaam thema. Maar er is ook plek voor de geinige woordspelen die we reeds kennen van The Mysterious Production of Eggs.
Zelfs bij een zwaar onderwerp als religie, in ‘Heretics’, weet Bird gevat en humoristisch te blijven. Interpretaties van de literaire miniatuurtjes zijn verder veelal aan de verbeeldingskracht van de luisteraar.
Bird bewaart hoe dan ook altijd de rust. Zijn bij vlagen op Jeff Buckley gelijkende vocalen blijven zelfs bij calamiteiten ijzig kalm. Begeleid door meesterlijke violen, verstillend pianospel en het immer vredige fluitwerk. Soms heeft Armchair Apocrypha iets van de sfeer van Radiohead ten tijde van Hail To the Thief, maar ook het historisch besef dat Sufjan Stevens eveneens tekent.
In afsluiter ‘Yawny at the Apocalypse’ horen we vogels die blijven fluiten, terwijl dramatische en filmische vioolmuziek voortschrijdt. Op een album dat naast briljante arrangementen toch al uitblikt in ruimtelijkheid is dit wel het toppunt. Boosheid voornamelijk uitdrukken in vredigheid getuigt van een immens talent. Met een wederom fenomenale verzameling overpeinzingen lost Andrew Bird dan ook de verwachtingen in.
http://www.kindamuzik.net/recensie/andrew-bird/armchair-apocrypha/15031/
Meer Andrew Bird op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/andrew-bird
Deel dit artikel: