Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Angel Haze in een te groot, gescheurd legerpak. Het gezicht ingevallen en de linkerarm zo dun als een luciferhoutje. Dan vangt de plaat aan en ineens regent het azijn en gal. Angel Haze aan het woord. Het spervuur is geopend. Militaristische beukherrie. Kogelhulzen en geschreeuw op de radio. Het is maar goed dat Haze het tempo daarna wat omlaag schroeft, want nog vijf uur in dit spervuur overleeft geen mens. Vel over been.
Geen half werk dus. Sterker nog, zowel degene die zich nog de onfortuinlijke struikeldans van debuut Dirty Gold kan heugen als degene die zich blanco in het werk stort mogen op Back to the Woods alle ankers uitgooien. Zwarte dreunmachines en een grauwe stroom aan woorden, oud zeer en bittere herinneringen. Een halve blik op het publieke gedeelte van Angel Haze' verleden biedt helaas meer dan voldoende duidelijkheid.
Wie dwars door al het persoonlijke geweld op zoek is naar een moment van rust kan terecht bij 'Moonrise Kingdom', dat inderdaad appelleert aan de gelijknamige film van Wes Anderson. Twee ontsnapte kinderen op de verzakte ruggengraat van een oud kerkgebouw. Bliksem en opgefokt schreeuwvolk.
Zoals het een vrijgevochten rapster uit Detroit past, vindt Angel Haze het helaas nodig om ook een wankel troontje voor haarzelf op te richten. Nodeloze vuilmuilerij en zelfbevestigende zwans, dat werk. Het zij haar met een snel en angstig gebaar vergeven want twee nummers later sluit Angel Haze op indrukwekkende wijze alle ramen, deuren, kieren tot de laatste kleine verlegen doorkijk toe. De schaduw die volgt is drukkend en immens.
http://www.kindamuzik.net/recensie/angel-haze/back-to-the-woods/26231/
Meer Angel Haze op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/angel-haze
Deel dit artikel: