Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zeldzaam zijn de vruchten die erg laat van de bomen vallen maar toch nog fantastisch smaken. Ik liep pas door zo’n wonderlijk bos, met links van me beekjes die elkaar probeerden af te troeven in het vormen van de mooiste spiegelbeelden en vogels met verenkleden zo verblindend als een lach van de vrouw uit je dromen. Dikke, witte wolken dreven voorbij en blokkeerden de najaarsluwte van de zon voor een klein ogenblik. Het was herfst, het zou nat moeten zijn en winderig. Het pad liep langzaam bergop, een konijn schoot schichtig door de struiken, bang voor al wat groter is dan hem.
Moe besloot ik om in de inzettende schemering een bankje op te zoeken of gezien de prettige weersomstandigheden, een stuk gras ofzo. Langs het pad zag ik een stuk groen gras opdoemen en ik besloot me door het struikgewas een weg te banen om er even uit te puffen. Daar zat een man, naakt, op zijn knieën tegenover een oude eik. Ik knipperde even met mijn ogen maar het was echt: hij zong diepe en gepijnigde teksten, hij liet zijn gevoel spreken. “Who holds the mirror up to fools,” vroeg hij zich met zijn diepblauwe stem af. Zijn mond stond wijd open en de klanken die hij uitstootte waren afschuwelijk mooi. De neiging om stil weg te lopen ebde snel weg, alsof er een bekende zat, een vriend. Langs hem zweefden de geesten van Scott Walker, Current 93 en zelfs Otis Redding was erop af gekomen. Wat hij deed was geen geval van zielig kermen, hij zong, hij bezong, het leven, zijn liefdes, zijn fantasieën (pervers of niet) en zijn mankementen, hij bezong ze allemaal in een fantastisch door hem gecreëerd theater van emotie. “It’s true I always wanted love to be / hurtful! / and it’s true I always wanted love to be / filled with pain and bruises.”
Vanuit de hemel kwam het antwoord, precies op het goede moment, in de vorm van muziek, kamermuziek met volle strijkers en melancholische pianomelodieën, dikke lagen echte emotie, als zachte wind door je haren. Het doet pijn, dat wist je, hij zat daar niet voor zijn plezier maar het voelt zo lekker, zo lekker om af en toe te zwelgen in je eigen verdriet. Antony heette hij, dat kreeg ik nog mee, toen hij wegliep en ik me voor wilde stellen. Ik probeerde hem te volgen maar hij verdween in het niets, leek het. Op de plek lag nog een blinkend schijfje, ik nam het mee, stopte het thuis in mijn cd-speler en schreef dit.
MP3: ‘Cripple And The Starfish’
MP3: ‘River Of Sorrow’
http://www.kindamuzik.net/recensie/antony-the-johnsons/antony-the-johnsons/7321/
Meer Antony & The Johnsons op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/antony-the-johnsons
Deel dit artikel: