Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Antony Hegarty is blij. Hij heeft eindelijk weer vertrouwen in mens en natuur. Mensen die zijn eerdere albums kennen, weten dat het wel anders geweest is. Al moet de vreugde wel in context geplaatst worden, het is lastig van 'blij' te spreken als het een stem als die van Antony betreft. Maar de beste muziek wordt niet vaak gemaakt door de meest vreugdevolle mensen. Het vorige album van Antony & The Johnsons, The Crying Light uit 2009, was een melancholisch meesterwerk. Dat kwam mede door de treurige orkestrale arrangementen die het album tot een eenheid maakten. En dat is precies het cruciale punt dat Swanlights mist.
Het is wel begrijpelijk van Antony. Hij wil meer diversiteit op het nieuwe album. Met muziek experimenteren en zichzelf uitdagen. Logisch. Als je zo'n stemt hebt is het erg makkelijk om gewoon wat te zingen op een paar akkoorden. Dat alleen stelt al veel mensen tevreden. Maar Antony niet. Swanlights is een combinatie geworden van luie pianonummers, net niet gelukte probeersels en een handjevol prachtige composities.
Het is nooit echt moeilijk geweest een Antonyplaat af te luisteren, al barsten de albums van de emotie. Nu wil Antony even te veel in één keer. Swanlights maakt je duizelig en laat je na een luisterbeurt verward achter. Je hebt muzikale parels gehoord: het mystieke duet 'Flétta' met Björk, het bombastische 'Ghost', het onverwacht ruige titelnummer en de eerste single 'Thank You for Your Love' - gemakkelijk het beste nummer van de langspeler. Maar daar staat een hoop 'net niet' tegenover. Het experiment is muzikaal niet geslaagd, maar het stelt in ieder geval gerust dat het beste nummer ook het meeste vreugdevolle is.
http://www.kindamuzik.net/recensie/antony-the-johnsons/swanlights/20978/
Meer Antony & The Johnsons op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/antony-the-johnsons
Deel dit artikel: