Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op The Music in My Head stonden ze als een opgewekte hippiecommune het levensgeluk te verkondigen en ook tweede album In Case We Die kan als een heerlijk heldere variatie op een bekende bierslogan omschreven worden: verschrikkelijk veel vrolijkheid.
Combineer de wereldvreemde hippie met gezellige liedjes en je komt uit bij een musical als Hair, maar de namen van soortgenoten als West Side Story, Annie en The Sound of Music kunnen hier net zo goed worden ingevuld. Je verwacht dan ook elk moment een vrouwenstem die de toonladder begint te zingen, waarop schattige kinderen haar voorbeeld volgen. Of misschien wel een uitroep van Annie die haar hond zoekt en eventueel een ode aan de beelschone Maria. Of de uitvoering van 'Aquarius' uit Hair, waar u stiekem de versie van The Party Animals overheen neuriet.
Nee, niets van dit alles. In plaats daarvan krijgt u theatrale popmuziek vol abrupte tempowisselingen, speelse blazersbijdragen, gescandeerde uitroepen, lieve harmonieën en uitbundige melodieën, allemaal verpakt in mooie popliedjes. Dat klinkt niet echt als een normale musical, hoor ik u denken. Dat is het ook helemaal niet, maar het gevoel van verdriet, saamhorigheid, geluk, woede en melancholie dat dit Australische achttal oproept op In Case We Die komt wel degelijk overeen met de stemming die zo’n avondje uit met zich meebrengt. Sta niet gek te kijken wanneer uw gezelschap met een geïmproviseerd dansje begint, uw familie met een gelukzalige glimlach naar de horizon kijkt en uw hond van blijdschap uw gezicht onderlikt. En wees dan niet verbaasd als u uiteindelijk uitbarst in een vreugdevolle samenzang. Zo eindigen de meeste musicals namelijk.
http://www.kindamuzik.net/recensie/architecture-in-helsinki/in-case-we-die/11245/
Meer Architecture in Helsinki op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/architecture-in-helsinki
Deel dit artikel: