Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De vraag is waarom Ariel Pink ervoor kiest zijn pop-gevoel te verstoppen achter de amateuristische geluidskwaliteit van achtsporenrecorders, goedkope synthesizers, gemankeerde drumcomputers en defecte microfoons. Is dat gewoon onzekerheid of toch artistieke doelgerichtheid? Feit is wel dat onder Ariel Pink's amateuristische opnamekwaliteiten gouden popmelodieën, hooks en bruggetjes schuilen die rechtstreeks naar Hunky Dory- en Ziggy Stardust-Bowie te linken zijn. Onder die ruis van Pink's achtsporenrecorder liggen dezelfde zaden waar ook tijdloze popklassiekers als ‘Life On Mars’ en ‘Changes’ aan ontsproten zijn. Pink is misschien wel te bescheiden om dat ooit te beseffen. Hij gedraagt zich er ook niet naar. Iedereen die hem live aan het werk heeft gezien is of helemaal afgeknapt of een klein beetje afgeknapt. Het is nog niet voorgekomen dat een Ariel Pink-concert heeft bijgedragen aan de absolute meta-pop ervaring van zijn albums.
Pink's ongebreidelde liefde voor pure pop komt in ‘Hardcore Pops Are Fun’ het meest direct tot uiting. “Pop music is free/ for you and me/ pop music's your wife/ have it for life/ pop music is wine / it tastes so divine”. Het is ongegeneerde amour toujours voor popmuziek, maar wel bedekt onder die doffe geluidskwaliteit. Het schept een interessant contrast, waardoor het lijkt of Pink zijn liedjes uit een verloren gegane dimensie in de AM radio ether laat ontsnappen. Dat fascineert en dat geeft ook House Arrest elan. ‘Interesting Results’ klinkt met zijn mechanische handclaps haast als een Commodore 64 versie van Motown-soul en de “baby baby baby”’s tijdens ‘West Coast Calamities’ zijn net zo onweerstaanbaar als Mariah's heupen: rond, vol en verleidend tot en met. Ariel Pink te letterlijk opvatten is de dood in de pot: dit is gevoelsmuziek. Je ogen sluiten en de geurige popbloesem je oren laten strelen, dat is de enige manier.
Dus alleen maar lof over deze maffe kabouter? Is dit de nieuwe Bowie? Ja?! Nee. House Arrest is te lang, een probleem dat zich ook al bij Pink's vorige albums, The Doldrums en Worn Copy voordeed. Hij is te ambitieus en soms verdwaalt hij daarom jammerlijk in zijn eigen geglazuurd popbesef (zie ‘Netherlands’). Dat neemt uiteindelijk niet weg dat ‘West Coast Calamities’, ‘Interesting Results’ en ‘Hardcore Pops Are Fun’ tot Pinks meest pakkende outsider-popnummers behoren. Hier raakt hij bij vlagen het zware juk dat genialiteit heet.
http://www.kindamuzik.net/recensie/ariel-pink-s-haunted-graffiti/house-arrest/11896/
Meer Ariel Pink\'s Haunted Graffiti op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ariel-pink-s-haunted-graffiti
Deel dit artikel: