Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Armand? Is dat niet een artiest uit de tijd van onze ouders (en voor de jongere lezers onder ons zelfs grootmoeders tijd)? Welnee, in een tijd waarin de kracht van het retrospectief zegeviert is ook de met een bos lang, roze haar getooide protestzanger weer helemaal terug. Met dank aan de heren van The Kik. In het kader van de jaarlijkse Record Store Day werd er in april al een voorproefje afgegeven met de dubbele B-kant 'Fuck the Blues'/'Snelle Jongens' en inmiddels ligt er een volledige plaat.
Passend is het eerste nummer van de plaat, 'Comeback', waar de in de gemeentelijke basisregistratie als Herman van Loenhout bekende artiest mijmert over de voors en tegens van het artiestenbestaan. En zich niet druk maakt over het al dan niet weg te zijn geweest. "Ik doe gewoon mijn best", aldus Armand. Nuchter en beschouwend als altijd verhaalt de vroeger als de Nederlandse Dylan neergezette zanger over de dingen die hem opvallen. Veelal zijn het oude en minder bekende teksten, hier en daar met een vernieuwde tekstflard. Opvallend is hoe actueel die vaak nog zijn. Reden te meer voor Dave von Raven van The Kik - de band die het album uiterst vakkundig van begeleidingsmuziek voorziet - om hem te helpen die opnieuw voor het voetlicht te brengen.
"Ik ben zo in de wolken als ik de planken kan bestijgen", zingt hij in het energieke 'Giglied'. En als dat niet zo is, dan raakt Armand ook op zijn negenenzestigste nog altijd in een andere dimensie door zijn pretsigaretten. Moeten we alles wat hij zegt bloedserieus nemen? Nee, natuurlijk niet, want aan knipogen is geen gebrek. Ook al hebben die soms een kern van waarheid. Als meest prominente voorbeeld uiteraard 'Fuck the Blues', waar de zanger een aantal keer hoorbaar in de lach dreigt te schieten. Serieuze zaken? Privatisering en verkwanseling van publiek bezit - ook door radiostations - komen voorbij in 'Gemeengoed'.
Voor al die mensen die Armand standaard in één adem noemen met 'Ben Ik Te Min' (en verder niet kwamen) is dit dé kans om de aloude troubadour te gaan (her)appreciëren. Voor de dingen die van alle tijden zijn. Met de idealistische Nederpop met een ambachtelijk retrogeluid bewijst Armand veel meer te zijn dan de mafketel waarvoor menigeen hem verslijt.
http://www.kindamuzik.net/recensie/armand-the-kik/armand-the-kik/26063/
Meer Armand & The Kik op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/armand-the-kik
Deel dit artikel: