Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Er gebeuren spannende dingen in het hoofd van Karl Bauer, de man achter Axolotl. Hij blijft maar graven in de eindeloze dronemoerassen onder zijn hersenpan en telkens weer komt hij met een bijzondere reeks soundscapes op de proppen.
Na de briljante 12”, Chemical Theatre, een split-lp met The Skaters en Mouthus en wat cd-r’s, kun je Way Blank zijn officiële cd-debuut noemen. De resultaten zijn passend. Way Blank is Axolotls meest complete werk tot nu toe en nu al een kandidaat voor droneplaat van het jaar, naast Birchville Cat Motels Curved Surface Destroyer, Lisbon van Keith Fullerton Whitman, Machinefabrieks Marijn en de reissue van Kawabata Makoto’s Inui.
Op Way Blank zijn geen twee seconden hetzelfde. Alle afzonderlijke geluidslagen krioelen kriskras door elkaar heen en de afloop van de ene drone is nog niet in aantocht of de volgende episode breekt alweer aan, laag op laag op laag stapelend. Het verschil met iemand als Fennesz zit hem vooral in het feit dat Axolotl opbouwt en Fennesz afbreekt. Fennesz neemt een gitaarmelodie en vervuilt die, ondermijnt de essentie en bouwt prachtige contrasten. Axolotl is niet zozeer melancholisch alswel meeslepend en aggressief. Hij vraagt niet of je meegaat, hij dwingt je om te gaan en tegensputteren is niet eens nodig. Gefascineerd volg je hem en zijn spoor van magnetische drones.
Van de massieve superdrone die Way Blank opstart tot de zwartgat zwaarheid in het midden en de laatste transparante maar zeer dichte kolommen auraal geweld, het is een trip die maar weinig zwakke punten kent. De Black Dice-sputteringen die ‘Uruboros’ inluiden ondermijnen de aggressiviteit enigszins, maar dat is dan ook alles. Way Blank is een liefdesverklaring aan elke droneverslaafde op zoek naar een nieuwe fix.
http://www.kindamuzik.net/recensie/axolotl/way-blank/14080/
Meer Axolotl op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/axolotl
Deel dit artikel: