Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vreemd toch. Als niemand Pete Doherty zou kennen waren Babyshambles al lang afgeschreven als rommelige en amateuristische nietsnutten, een enkeling zou ze hoogstens charmant noemen. Maar nu Doherty ieders favoriete knuffeljunk is, kan het haast niet anders of Down in Albion zal de boeken in gaan als een mijlpaal op het gebied van smackrock, junkpunk en coke-country.
“Speak / Don’t talk about it”, zingt Doherty in ‘32nd December’, maar door zijn onduidelijke gebrabbel lijkt het alsof hij het niet heeft over speak, maar een ode brengt aan speed. Het is onvermijdelijk, je legt onbewust toch de link naar zijn drugsgebruik. Wat Doherty ook doet, zijn imago zal altijd aan hem vast blijven kleven. Down in Albion is dan ook niet het debuutalbum van de rockband Babyshambles, maar een verzameling nummers van die drugsverslaafde, die vechtersbaas, die ruziezoeker, die niet-zo-ideale schoonzoon en zo kun je nog wel even door gaan.
Waarmee we weer aankomen bij de eerste zin van deze recensie: vreemd toch. Want als je gewend bent aan het rommelige karakter van de nummers die bijna uit elkaar lijken te vallen van ellende en het gesnotter van Doherty, dat nog net kan doorgaan voor zingen, als je door de onduidelijke productie (van Mick Jones) heen prikt en de roddels even achterwege laat, blijkt de ruwe schets die Down in Albion heet toch een niet onverdienstelijk debuutalbum te zijn. Je zou bijna zeggen: degelijk, ware het niet dat de tegenstelling met de persoon Doherty dan wel erg groot wordt. Betere omschrijvingen zijn authentiek, rauw, ongepolijst en eerlijk.
De enige grote misser op Down in Albion is het over-the-top reggaenummer 'Pentonville', dat volledig uit de toon valt. De rest van de veelal akoestisch getinte songs gaan van gezellige kampvuurklassiekers (‘Loyalty Songs’), via een onheilspellend refrein (‘Up the Morning’), naar een vervolg op een Libertines-nummer (‘What Katie Did Next’), tot swingend behang voor de fluisterende achtergrondzang van vriendin Kate Moss (opener ‘La Belle et la Bête’).
Het klinkt als The Libertines op crack en alcohol en dat zijn de Babyshambles natuurlijk ook gewoon. Mijlpaal of niet, als Down in Albion iets bewijst, dan is het wel dat je met behulp van roddels, schandalen en de juiste legendevorming met het grootste gemak succesvol kunt worden. En daarna nog een goed album kunt maken ook.
http://www.kindamuzik.net/recensie/babyshambles/down-in-albion/11145/
Meer Babyshambles op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/babyshambles
Deel dit artikel: