Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Barn Burner maakte niet echt indruk met debuut Bangers. Aardige stonermetal, maar niet bepaald muziek die niet eerder beter is gemaakt. Dezelfde kritiek gaat deels op voor het tweede album van de band uit Montreal, maar het is toch ook een flinke stap vooruit.
Barn Burner is het best te omschrijven als Mastodon als garageband. Gitaristen Kevin Keegan en Marc Noakes grossieren in van die typische vingervlugge loopjesriffs. Taylor Freund heeft de bijpassende drukke, roffelende drumstijl. Maar waar Mastodon technisch en prog klinkt, daar is Barn Burner vooral rauw en onstuimig. De enorme punkenergie is het sterkste punt van Bangers II. Het is ook waar het grootste deel van de winst ten opzichte van het debuut zit. Daar probeerde Barn Burner nog wel eens Thin Lizzy na te doen, maar heldere melodieën bleken niet het sterke punt van de Canadezen.
Keegan heeft zijn zang aangepast aan de nieuwe stijl van de band. Hij huilt nu ongegeneerd, aan alle kanten de bocht uit vliegend zijn frustraties van zich af. Je hoeft hem alleen maar "Feeds the gods of death and destruction! / Feeds the gods of death and destruction! / Feeds the gods of death and destruction, 'cause they've won!" te horen krijsen in 'The Earth's Crust' om te horen dat dat een ander punt is dat Bangers II een stuk beter maakt dan zijn voorganger.
Al die verbeteringen bij elkaar zijn nog niet genoeg om volledig te compenseren voor het gebrek aan originaliteit van Barn Burner. Maar de Canadezen tonen op Bangers II: Scum of the Earth aan dat ze het op doorzettingsvermogen toch nog wel eens ver kunnen schoppen. Ze zijn nu al het perfecte alternatief voor wie Fu Manchu een beetje saai vindt.
http://www.kindamuzik.net/recensie/barn-burner/bangers-ii-scum-of-the-earth/21679/
Meer Barn Burner op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/barn-burner
Deel dit artikel: