Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zelfs de meest vergeten krochten in de rockgeschiedenis hebben een in- en een uitgang. Zo is het dus mogelijk dat indierockartefact Bedhead na zeventien jaar radiostilte ineens weer van zich laat horen. Helaas niet met nieuw werk, maar met een fraai opgepoetste echo uit 1998: Live in Chicago.
Bedhead dus. De Amerikaanse traagrockers komen uit dezelfde roestige huls gekropen als The Early Day Miners, The American Analog Set en een wat luider gezelschap als Low. De band met de drie gitaristen levert in zijn korte bestaansperiode slechts drie platen af. In 1998 valt het doek geruisloos, waarna de bandleden hun creativiteit investeren in projecten van wisselend allooi, zoals The New Year en Overseas.
Tijdens het laatste levensjaar brengt Bedhead een heerlijk lamgeslagen, landerige set vol stroeve, gruizige indierock. De toonloze voordracht van zanger Matt Kadane is even koppig als onbeholpen. Platgewalst door een teveel aan alledaagse observaties, vraagtekens en half vermoede emoties. Routine en narcose. Kadanes woorden vallen zonder enige victorie uiteen - woorden zo dood als de dode zee, zoals bitter aangegeven wordt op het bijna pakkende Dead Language. Ondertussen serveert de band wonderschoon versleten shoegaze en Yo la Tengo light. Gruis, stof en een waterige zon wisselen elkaar prachtig af, zoals op de kleine hit 'Bedside Table'. Dan zijn er nog tien andere, stuk voor stuk zorgvuldig in elkaar gestoken nummers. Alle melancholisch ineengezakt onder dezelfde oude schemerlamp.
Een bijzonder fraaie bis dus, dit Live in Chicago. En al is de schaduw van zeventien jaar te lang om te spreken van een groot gemis, dan nog doet het goed om de laatste, sympathieke armzwaai van de band even van dichtbij mee te maken. Als een prachtige echo.
http://www.kindamuzik.net/recensie/bedhead/live-in-chicago/26243/
Meer Bedhead op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bedhead
Deel dit artikel: