Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De Pixies-reünie heeft Charles Thompson IV een gevulde bankrekening opgeleverd, maar niet veel meer dan dat. Naar eigen zeggen ligt dat niet aan hem, maar aan de andere bandleden. Die waren bang niet aan de verwachtingen te kunnen voldoen.
Dat soort overwegingen spelen bij Thompson nou net geen enkele rol; de man doet onder de artiestennaam Frank Black al jaren wat hij leuk vindt. In tegenstelling tot wat boze tongen van eenkennige Pixies-fans beweren, levert dat wel degelijk goede platen op. Erg goede zelfs, als je de vooruitknop van de cd-speler goed weet te gebruiken.
In zijn tomeloze enthousiasme zette Black namelijk nog wel eens een aantal nummers te veel op een album, met de laatste plaat Fast Man Raider Man als 'dieptepunt': 27 nummers maar liefst. Daarvan waren er dan wel weer minimaal vijftien van topkwaliteit, wat er meer zijn dan op het gros van de platen in totaal staat.
Daarom is de belangrijkste constatering op Bluefinger niet dat Frank Black zich weer Black Francis noemt (een naam is maar een naam) of dat het een conceptplaat over Herman Brood is (elke bekende junk krijgt vroeg of laat een conceptplaat), maar dat er maar elf liedjes op staan. Er kan weer eens genoten worden zonder de afstandsbediening binnen handbereik.
Dat genieten gebeurt met een uitgekiende mix van het rustigere, meer traditionele materiaal van de laatste jaren en ruig gitaarwerk. Een deel daarvan schijnt oorspronkelijk geschreven te zijn voor de Pixies-plaat die er niet gekomen is.
Dat ruige werk was al een tijd niet meer te horen, maar de openingstracks 'Captain Pasty en 'Threshold Apprehension' laten horen dat Black Francis de powerchords en nerveuze falset nog steeds soepel weet te vinden. Beide nummers zijn van het niveau van klassiekers als 'Los Angeles en 'Men in Black'.
De Frank Black van de laatste paar jaar horen we in bijvoorbeeld 'Test Pilot Blues' en 'She Took All the Money' in optima forma terug. Soulvol vakwerk van een muzikant die de traditie naar zijn hand kan zetten.
Bluefinger is daarmee de beste Charles Thompson IV-plaat sinds Teenager of the Year uit 1994. En nogmaals: die tussenliggende platen zijn dus ook erg goed.
http://www.kindamuzik.net/recensie/black-francis/bluefinger/15899/
Meer Black Francis op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/black-francis
Deel dit artikel: