Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Hier komt ie, de interactieve zaalvraag: Welke Australische bands ken je?
Daar gaan we dan: Tame Impala, Pond en Liars (vooruit, half goed). The Drones, wellicht? Jazeker, die ook. John Butler Trio, roept er iemand verstrooid. Welaan, ook correct. Dan staat er tot slot achter in de zaal een man op die je erg veel aan je vader doet denken en die met de heldere suggestie 'The Bee Gees' komt. Geluid van herkenning, en dan blijft het stil. Wie nog meer? De kans is vrij klein dat een naam als Blank Realm valt. Onbekend maakt onbemind, en zo kon het gebeuren dat ook Grassed Inn ongemerkt aan het oor ontschoot. Althans, tot zover.
Zeven albums in even zoveel jaar, dan mag je toch spreken over een productieve band. De vraag doet zich dan ook onmiddellijk voor wat er in vredesnaam mis is met Blank Realm. Je kunt als verklaring geven dat je het met een hoes zo monsterlijk lelijk als die van Grassed Inn ook niet verdient om gezien te worden, en dan heb je deels gelijk. Het is voorwaar geen streling voor het oog, die voorkant. Vervolgens kun je aangeven dat er wel bijzonder onfraai gezongen wordt. En ook dan heb je het bij het rechte eind, want de eenzame keer dat broer en zus Spencer hun noten halen, gebeurt dat met meer geluk dan kunde.
En dan de muziek: niets mis mee. Het geluid is als dat van de stad; alles groot en een beetje rommelig. De drums: groot. De synthesizers: dik en schel. De stemmen: lekker hard en lelijk. Lou Reed was per slot van rekening ook geen nachtegaaltje. In opener 'Back to the Flood' rammelen de gitaren vies en vrolijk, ramt de drummer er stoïcijns een keurige viermaats uit en kakelen en kelen Daniel en Sarah Spencer dat het een lieve lust is. De liedjes behandelen onderwerpen als het omlaag lazeren van de trap, het sluiten van een deur en het telefoontje dat maar niet wordt opgenomen. Succes verzekerd, zou je zeggen. The Velvet Underground en Sonic Youth hebben het keurig voorgespeeld, dus waarom niet nog een keer? Nou ja, inderdaad, waarom niet nog een keer? Zo oerdegelijk als op Grassed Inn worden ze immers niet vaak meer gemaakt.
En nu? Gewoon doorgaan. Ook als niemand luistert: op naar die achtste!
http://www.kindamuzik.net/recensie/blank-realm/grassed-inn/24703/
Meer Blank Realm op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/blank-realm
Deel dit artikel: