Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Blonde Redhead evolueerde van No Wave lawaaimakers tot een dromerig en melodieus klinkende band. Hun ingetogen vijfde - Melody of Certain Damaged Lemons (2000) – is een onbetwist hoogtepunt.
Na die plaat verhuizen ze naar het Britse 4AD records en in 2004 verschijnt Misery Is a Butterfly, waarop ze de huisbands van dat label – This Mortal Coil en Cocteau Twins – naar de kroon lijken te steken. De plaat is nogal overgeproduceerd en volgepropt met orkestratie. Het lijkt alsof het geluid door een waas van lichtpaars fluweel omfloerst wordt.
Het nieuwe album heet 23, vanwege de magische connotaties van dat getal. Qua timing treffen ze het niet echt, want het Jim Carrey-vehikel Number 23 was hen een paar maanden voor. Gelukkig zit er een hoop meer magie in deze plaat.
Misschien komt het doordat 23 wel door de band zelf geproduceerd is, maar afgemixt door producer Alan Moulder. Het geluid is hierdoor kaler en nerveuzer en de songs hebben meer ademruimte.
De titelsong houdt het midden tussen de typische 4AD-sound en gothisch wapperende folk, met van die golvende My Bloody Valentine-geluiden op de achtergrond. De wazige videoclip vol walmende rookpluimen, lichtvlekken en kaleidoscopische effecten dwarrelt nogal opzichtig richting patchoulie, maar in combinatie met de heerlijke geluiden werkt het wonderwel.
De geest van Serge Gainsbourg duikt op in ‘Silently’, een zeer catchy popsong die perfect kan uitgevoerd worden door iemand uit zijn Lolita-collectie. Maar helemaal perfect wordt het bij ‘Heroine’, waarin Kazu Mikano’s hijgerige stem achternagezeten wordt door heerlijk ontwapenende piepgeluiden, en weemoedige afsluiter ‘My Impure Hair’, een wankel glijdende ballad. Blonde Redhead heeft duidelijk zijn draai gevonden; 23 is een wonderlijke plaat.
http://www.kindamuzik.net/recensie/blonde-redhead/23/15333/
Meer Blonde Redhead op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/blonde-redhead
Deel dit artikel: