Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Bo Ramseys Stranger Blues verdient het gered te worden van het dodelijke label dat er vandaag of morgen op wordt geplakt: bluesplaat van een blanke man van middelbare leeftijd.
Die beschrijving is niet geheel bezijden de waarheid, maar er zijn betere associaties om Ramsey recht te doen. Sidekick van Lucinda Williams ten tijde van Essence) bijvoorbeeld of zielsverwant van J.J. Cale en Daniel Lanois.
Hoewel Ramsey zich suf heeft gearrangeerd op de songs van Stranger Blues bevat de plaat geen origineel werk. Er staat zelfs een enkele uitgekauwde klassieker op, die Ramsey niet over het origineel heen weet te tillen. ‘Sitting on Top of the World’ van Howlin Wolf bijvoorbeeld.
Soms grijpt Ramsey naar een slidegitaar waar hij weinig anders mee weet te doen dan overbekende bluesgeluidjes te reproduceren. Tot hier het geklaag dat bij blues hoort.
Ramsey zingt zich los van dit genre. Hij is op deze plaat een singer-songwriter zonder eigen materiaal, maar mét merendeels radicaal toegeëigende songs waar hij perse zijn eigen adem in wil blazen. Warmbloedig als Lanois en Cale, ook twee stilisten die uit duizenden herkenbaar zijn.
Ramsey lokt de originele songs als het ware uit hun tent, sluipt er in slakkentempo een paar rondjes omheen en begint ze dan met zijn gitaar langzaam te geselen. Ramsey moet een man van voodoo zijn. Stranger Blues is dan ook één en al sfeer.
http://www.kindamuzik.net/recensie/bo-ramsey/stranger-blues/14929/
Meer Bo Ramsey op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bo-ramsey
Deel dit artikel: