Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Twee jaar geleden maakte ik een bijzonder vreemd optreden mee. Dat van Bola. Alleen, hij was er niet. Vanwege familieomstandigheden, heette het. Toch ging het optreden door, daar in de Lichtfabriek in Haarlem. Ze draaiden gewoon een DAT met zijn muziek. Het was een mooie illustratie van hoe anoniem instrumentale elektronische muziek is.
Maar weinig mensen weten hoe Darrel Fitton, de man achter Bola, er uit ziet. Toch roemen de samplemeesters Autechre hem als de 'don'. Als de wijze oude man die inzicht verschafte. De afgelopen jaren maakte Fitton als Bola en als Jello een aantal bijzondere platen, waarvan vooral Soup uit 1998 en Fyuti uit 2001 indruk maakten. Donkere elektronica met lastige ritmes en verdomd mooie melodieën.
Een andere constante was het markante artwork van kunstenaar Michael England. Zijn griezelige biomechanische Alien-achtige wezens sieren ook Gnayse weer. Maar muzikaal zijn de bakens verzet. Fitton heeft de drumcomputer op zolder opgeborgen en concentreert zich op de tien nummers vooral op sfeer. Sombere sfeer, want Gnayse is bepaald geen opgewekte plaat. Begin jaren '70 maakten figuren als Vangelis en Jean-Michel Jarre dit soort albums. Zwaarmoedig, somber, wollig. Wie draait ze tegenwoordig nog?
Toch is er iets bijzonders aan Gnayse. Fitton maakt subtiel gebruik van de dynamiek van geluid. Zo duurt het bijvoorbeeld ruim tien seconden voordat 'Sirasancerre' wordt gevolgd door het met faxgeluiden(!) gecomponeerde 'Heirarerr' en zijn de overgangen op andere momenten verraderlijk abrupt. Wellicht gaat dit album ooit de boeken in als onbegrepen meesterwerk. Voorlopig houden we het op een zwakke opvolger van het prachtige Fyuti.
http://www.kindamuzik.net/recensie/bola/gnayse/8352/
Meer Bola op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bola
Deel dit artikel: