Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Omara 'Bombino' Moctar zit er al een tijdje aan te komen. De optredens op de Europese festivals met zijn band, voor het gemak naar hemzelf vernoemd, zijn goed ontvangen en de samenwerking met Dan Auerbach op voorganger Nomad is een ticket naar de indietop. Dat hij geen eenmalige exotische sensatie is bewijst Azel, een rijke plaat waarin westerse en Afrikaanse invloeden een blend vormen die prachtig klinkt in de koptelefoon en op de dansvloer swingt als een tiet.
Bombino komt uit een nomadenstam in Niger en zwerft de wereld rond sinds hij is moeten vluchten door de onafhankelijkheidsstrijd in zijn land. In westerse ogen is de groep Bombino een stel Berbers in woestijnkleden die woest pompende Afrikaanse bluesrock maken met tegendraadse ritmes en virtuoos gitaarwerk. Tekstueel is onduidelijk wat er gebeurt maar het boekje van de cd leert dat hier liefdesliedjes worden afgewisseld met verhandelingen over Nigers oude cultuur die door nieuwe invloeden vertrapt dreigt te worden.
Zelf perfectioneert Bombino zijn stijl op het in New York opgenomen Azel en tegelijkertijd crosst hij over naar het indie- en rockpubliek omdat hij aan bekende muziek volstrekt nieuwe geluiden toevoegt. De beat is op de meeste tracks onweerstaanbaar, net als het gevoel dat deze eindeloos door kunnen dreunen. Dat maakt de plaat naar mate die voortduurt steeds beter en bezwerender.
Terwijl de gitaren janken in 'Iyat Ninhay/ Jaguar' schuift Bombino een laagje reggae onder zijn tuareg blues en dan blaast de stoom er helemaal af. Beslist een van de meest opwindende klanken van 2016. Azel is een belangrijke release en biedt een nieuw perspectief op hoe culturen in deze woeste wereld samen tot iets bijzonders kunnen leiden, zoals in muziek eigenlijk altijd gebeurd is.
http://www.kindamuzik.net/recensie/bombino/azel/26624/
Meer Bombino op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bombino
Deel dit artikel: