Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Drie uit een of ander Zuid-Afrikaans gesticht ontsnapte mafkezen teisteren al een paar jaar voornamelijk de Nederlandse concertzalen met hun aanstekelijke Monki Punk. Wie deze band ooit live aan het werk gezien heeft, weet dat er geen droog lijf meer over is aan het eind van de show. Het is een dolle kolkende feestende menigte met een grote lach op het gezicht.
Op de plaat is het Boo! steeds maar ten dele gelukt dit gevoel ook naar de thuisluisteraar over te brengen. Dit lag niet aan de nummers, of aan de band zelf, maar vooral aan de opnamen die net dat ene misten, net dát waardoor de geweldig geinige liedjes over de lengte van een heel album konden overtuigen. In de uitgebreide Boo! discografie zitten ook weer geen slechte platen, dat moet gezegd worden. Ze zijn allemaal op hun eigen manier top, maar ja, net niet zoals het live is en ook net niet zoals een studioband het eigenlijk hoort te doen.
Met TNTLC is het huwelijk tussen studio- en livegevoel gelukkiger. Dat komt deels door de prima productie waarin alle ruimte geboden wordt aan de elektronica die zowel in drums als in de begeleidende melodieuze toetsen kraakhelder in de mix staat, maar ook door de lichtjes veranderde strategie van deze ‘feest’band. Want precies dat laatste is op deze plaat meer en meer ingeruild voor echte songs waarin niet alleen het uptempo ska-ritme voorop staat. Er wordt op TNTLC dan ook gas terug genomen, zeker op de eerste nummers. Het aan de Jaren Tachtig refererende ‘Come’ is een knaller waarbij de voetjes best van de vloer kunnen, maar kent bovendien een gelaagdheid die ver uitgaat boven het bekende getetter van een trompetje hier en een keffend stemmetje daar.
Nee hoor, Boo! gaat niet moeilijk doen, het blijft allemaal zeer licht verteerbaar, daar ligt immers ook de kracht van dit zonnige trio, maar er is deze keer beter over nagedacht, beter uitgevoerd en dat leidt dus gewoon tot een beter album. In ‘Open’ is het toetsenwerk lekker gek, zoals we van Boo! wel kennen, maar ook weer net met dat ene beetje meer. Eigenlijk kent TNTLC alleen maar prijsnummers (luister maar eens naar ‘Noel’ of ‘Miss U’) Boo! schaamt zich nergens voor en duikt dan ook diep in de discobeats en de bijbehorende synthgeluidjes. Als dat gecombineerd wordt met hun welbekende Monki Punk ontstaat er een zomerse cocktail die op geen enkel feestje zou mogen ontbreken. Het is dan ook een schande dat deze klasse band nog nooit gespeeld heeft op een van de grote Nederlandse festivals. Met een zomers zonnetje en de juiste stemming is Boo! namelijk dé band om een festivalweide op Pinkpop of Lowlands in vuur en vlam te zetten. Wie weet komt het er toch nog van deze zomer? Boo! kan zich in ieder geval nog altijd vasthouden aan de slogan van de absolute hit van TNTLC: ‘There is Nothing That Love Can’t Overcome’. De grijns is al weer eens een zomer lang niet van mijn kop te krijgen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/boo/tntlc/2944/
Meer Boo! op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/boo
Deel dit artikel: