Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Natuurlijk waren de verwachtingen hooggespannen. Er kwam weinig verheffends van achter de tralies behalve een aantal idiote - maar fascinerende - columns waarin Varg Vikernes onder andere de menselijke rassen met type computers vergeleek. Altijd nog interessanter dan het synthesizergedreutel van Dauði Baldrs (1997) en Hliðskjálf (1999), wat nooit in de buurt kwam van geniale stukken zoals 'Tomhet', ondanks dat dat in dezelfde stijl lag.
Daarnaast was er de spanning en sensatie van zijn heuse uitbraakpoging, waardoor vrijlating niet aannemelijker werd. Het leek er dan ook niet op dat er iets toegevoegd ging worden aan de klassieke en invloedrijke eerste vier albums van Burzum.
Tijd vliegt echter en na zestien jaar brommen (voor moord, dood door schuld en brandstichting) kwam Varg Vikernes vorig jaar vrij. Hij kondigde al snel nieuw werk aan, waaraan werd toegevoegd dat het geen synthesizermuziek zou worden. Eerdere uitspraken over de - in zijn ogen - dubieuze zwarte oorsprong van rockmuziek ten spijt zou het zelfs exclusief metal worden. Den Hvite Guden zou het werkstuk gaan heten, maar 'De Witte God' leek toch wat al te dubbelzinnig en zo werd het omgedoopt tot het neutralere Belus: De oudstbekende, pan-Europese naam van diezelfde witte god. Controverse blijft de man achtervolgen, zoveel is duidelijk.
Maar er is dus ook weer muziek. Elke liefhebber kan opgelucht ademhalen, want het materiaal is inderdaad black metal en vooral Burzum zoals Burzum hoort te klinken. Nummers als 'Belus' Død' en 'Keliohesten' zijn duidelijk van dezelfde hand die klassiekers als 'Ea, Lord of the Deeps' en 'Jesu Død' schreef. De driftige thrash-exercitie 'Sverddans' valt echter ook niet uit de toon. Sterker nog, in het Voïvod-achtige 'Kaimadalthas' Nedstigning' toont Vikernes aan meer in zijn mars te hebben dan slechts een getrouwe reproductie van het vroege werk. Dat kan ook gezegd worden van 'Belus' Tilbakekomst (Konklusjon)'. Onder een kruiperig gebroken akkoord ligt een diep bassende en hypnotiserende tremolo-drone, waarmee de indrukwekkende tweede helft van Vargs zevende album afgesloten wordt.
Toch is er een bijzonder aspect gesneuveld: de desperate krijs van de Count. Dat is jammer. De meer grommende klanken, ook nog eens dieper weggestopt in de mix, missen de snik van waanzin wat eerder werk kenmerkte. De productie is wat wollig, maar verder in orde en sluit aan op eerder werk zonder opzichtig hi- of lo-fi te willen klinken.
Belus is een volwassen plaat waar iedere liefhebber blij mee zal zijn. Een sterke comeback én een waardevolle aanvulling, want Burzum heeft nog genoeg eigen identiteit om iets toe te voegen aan het legioen volgelingen dat onze aardkloot inmiddels bevolkt. Varg Vikernes blijft - eufemistisch uitgedrukt - een kleurrijk figuur waar we zelfs om strikt muzikale redenen toch wel degelijk rekening mee moeten blijven houden.
http://www.kindamuzik.net/recensie/burzum/belus/19919/
Meer Burzum op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/burzum
Deel dit artikel: