Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het is goed om te merken dat Nederlandstalige muziek waarbij geen gebruik wordt gemaakt van hou-jou en vrij-blij rijmpjes ook gewaardeerd kan worden. Vorig jaar leverde Spinvis misschien wel het beste Nederlandstalige album ooit af, in België gooit Gorki met zijn vaak rijmloze frasen hoge ogen en ook Meindert Talma weet een klein publiek te overtuigen met zijn Friese humor (wat mij betreft de contradictio in terminis der contradictio in terminissen, maar goed). Originaliteit wordt gelukkig beloond en de rijmpjes hoeven eindelijk niet meer afgezaagd te zijn. Lennaert Nijgh zou trots zijn geweest. Zelf was ik vooral verbaasd dat ik opeens zoveel Nederlandstalige muziek kon waarderen, terwijl ik vroeger eerder een afkeer hiervan had, uitzonderingen daargelaten. Nu sta ik er voor open, en ben zelfs benieuwd wat er allemaal gaat volgen, of er misschien knip-en-plak Spinvisme zal worden bedreven in het tekstgebruik van andere bands. Een waardige opvolger zal misschien nog lang op zich laten wachten. Of is het misschien Carmona met het album Nu? De omschrijving van de persoon Carmona (kunstacademie, toneelschrijver, illustrator) en de medewerking van Johan’s Diederik Nomden is in ieder geval veelbelovend. Een stuk uit de songtekst van het eerste nummer is echter een voorteken van de gruwel die zich over de luisteraar heen gaat spreiden: “dat komt hier op zondagochtend met een snor van chocolademelk, mij vertellen wat ik wel en niet mag doen”. Het is constant onduidelijk welke richting Carmona in wil gaan. Tekstueel stelt het niets voor, op het hele album is niet één bewonderenswaardige zin te ontdekken. Het is elke keer weer afwachten met welke dooddoener een nummer zal gaan beginnen, met een ‘de ochtend is van cola’ hier en een ‘ze ruikt naar odorex’ daar. Carmona strooit constant met doelloze prietproza rond, met onduidelijke humorloze schetsen van zinloosheid. De liedjes zelf stellen ook bijster weinig voor. Zelfs de vaak geforceerde liedjes tijdens cabaratvoorstellingen hebben nog meer aantrekkingskracht en (uiteraard) meer inhoud dan dit. De enige waardevolle momenten komen als er overopvallend van de Beatles wordt gejat op ‘Ze Staat In Bloei’ en ‘Wat Is Er In Je Gebeurd’. Maar verder houdt het hier op. Het album schiet op alle vlakken tekort, al is het onduidelijk op welke vlakken Carmona nou mikt. Nu is een album van niets over niets. En dan hebben we het uit enige bleefdheid nog niet eens over de zangkwaliteiten van Carmona gehad. Erg schrijnend dan ook dat het album eindigt met het gejank van een baby. Ik kan me er zeer veel bij voorstellen. Snel vergeten. Nu!
http://www.kindamuzik.net/recensie/carmona/nu/2727/
Meer Carmona op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/carmona
Deel dit artikel: