Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Begin jaren '90 was Ismael 'Butterfly' Butler nog een gewaardeerd lid van het semi-legendarische Digable Planets, dat ons ondermeer de hiphopklassieker Reachin (A New Refutation of Time and Space) schonk. Na de split van de groep verhuisde Butterfly naar Seattle, waar hij gitaar en keyboards leerde te hanteren door mee te spelen met oude Sly Stone- en Prince-platen. Al snel werd Cherrywine geboren: het zou ons ten zeerste verbazen als dit lekker zou zijn, maar Butler koos de naam omdat er "zoveel uit afgeleid kan worden". Een maagindigestie bijvoorbeeld. Maar dat is hier niet aan de orde, want Cherrywine's debuut klinkt fris, doordacht én is licht verteerbaar.
De jazz-invloeden en het politieke activisme van de Digable Planets zijn verdwenen, maar in de plaats komen nu funk (Parliament, Curtis Mayfield) en "new millenium blues" (volgens een ijverige Playboy reporter). "I'm all about my music but my style is all my own" rapt hij en daar kan hij wel eens gelijk in hebben. Saadiq en Outkast zouden referenties kunnen zijn, maar evengoed Prince en The Roots. Neem nu 'Anchorman Blues' dat klinkt alsof een overstuurde fax aanwijzingen geeft aan George Clinton's gitaar terwijl een catchy refrein met alle aandacht gaat lopen. Of de niet-pretentieuze avant-hop mét gitaarsolo van 'See for Miles' en het mysterieuze 'A Street Gospel' dat een baslijn heeft die door het leven zou kunnen gaan als slangenbezweerder.
Iedere song op zich is een klein miniatuurtje dat propvol subtiele geluidjes zit: aan de luisteraar om ze allemaal eruit te halen. Not your average hiphop band!
http://www.kindamuzik.net/recensie/cherrywine/bright-black/3796/
Meer Cherrywine op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/cherrywine
Deel dit artikel: