Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Denkend aan de (on)mogelijkheden van het verdwijnen in de nevelen van het eigen brein, voorziet Clap Your Hands Say Yeah de luisteraar van een waar paradijs van mafketelige euforie en optimale ongecompliceerdheid. Lumineus om een band met een dergelijk maffe muzikaliteit met die naam te omlijsten. Want wat je hoort kán je welhaast nooit eerder in deze vorm zijn tegengekomen. Of het moet op het eerste album van het vijftal zijn geweest.
Ongekend was immers de beving in het landschap der muziekrecensenten bij het verschijnen van de eerste bundel liedjes van Alec Ounsworth en de zijnen. Sterker nog, de excentrieke muziek van Clap Your Hands Say Yeah werd als een overrijpe en kleurrijke appel massaal van het internet geplukt. Het bleek de voorbode van zwermen goudzoekers op het web, allemaal maniakaal op zoek naar weer een volgende exotische vrucht.
Om het doe-het-zelf-ethos van de band te onderstrepen begint Some Loud Thunder met klanken waarbij de cd-lade van je stereo langzaam de geest lijkt te geven. Na een geleidelijke opbouw komt het album echter tot zijn uitbarsting. Sleutelnummer ‘Satan Said Dance’ zweept tekstueel en muzikaal op tot je inderdaad als een bezetene staat te dansen op de vulkaan. Het nasale klankenarsenaal van Ounsworth maakt het daarbij nog een tandje neurotischer en onheilspellender.
Met het triestige ‘Upon Encountering the Crippled Elephant’ lijkt vervolgens de aftiteling al te zijn begonnen. Niets is echter minder waar, want met het prachtig aanzwellende ‘Goodbye to Mother and the Cove’ bereikt het album een tweede climax. Na het springerige ‘Yankee Go Home’ is de meest hilarische koek vergeven en freewheelt het album op de voor de handenklappers kenmerkende, excentrieke wijze richting het einde.
Vergeleken met de titelloze eerste plaat is Some Loud Thunder dan ook wat minder jakkerend, al is het altijd nog een door nervositeit en nonchalance gesigneerde rit. Natuurlijk is het schokeffect van de krankzinnige eersteling verdwenen; dat kan simpelweg niet anders. Juist daarom is de titel zo goed gekozen.
Enig luid gedonder is er nog over, maar het blijft nu vaker bij wat onrust in de verte. De bliksem die Clap Your Hands Say Yeah heet, sloeg twee jaar geleden immers reeds bij volkomen blauwgekleurde hemel in.
http://www.kindamuzik.net/recensie/clap-your-hands-say-yeah/some-loud-thunder/14789/
Meer Clap Your Hands Say Yeah op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/clap-your-hands-say-yeah
Deel dit artikel: