Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De verveelde tieners van tegenwoordig? Ze zijn niet meer in stinkende oefenruimtes te vinden, in het nieuwe decennium gebeurt het achter de computer. Nathan Williams (Wavves) knutselde er bijvoorbeeld zijn debuutalbum in elkaar en ook de negentienjarige Dylan Baldi uit Cleveland, Ohio zette er zijn eerste stappen richting bekendheid, onder de naam Cloud Nothings. Dat begon in 2009, in de kelder in zijn ouderlijk huis. Met enkele aardige lofi-liedjes, zoals het charmante 'Hey Cool Kid', vestigde hij vervolgens zijn naam.
Op dit officiële debuutalbum doet hij waar Nathan Williams drie albums voor nodig had: een breder publiek aanspreken zonder scherpte te verliezen. De rauwe, soms wat richtingloze, garagerock van zijn eerste opnames heeft - wellicht mede dankzij producer Chester Gwazda (Dan Deacon, Future Islands) - plaatsgemaakt voor een veel toegankelijker geluid. Baldi heeft nog geen half uur nodig om te bewijzen dat deze koerswijziging een juiste beslissing was.
De kracht van Cloud Nothings, dat live inmiddels een volwaardige band is, ligt op dit debuut in de continue balans tussen speelsheid en venijn. Het wordt nooit zo agressief als de muziek van wijlen punkrocker Jay Reatard, terwijl de hoge snelheid en de staccato ritmes wel zorgen voor een opgefokt feestje. Het levert pretentieloze muziek op, waarbij teksten van minder belang zijn. Verstand op nul en versterkers op elf, dat is de gebruiksaanwijzing die bij dit album geleverd dient te worden. Hoe lang dat leuk blijft? Veel nieuwe inzichten biedt Cloud Nothings niet, maar totdat de volgende verveelde tiener zijn ouderlijk huis verlaat, voldoet het ruimschoots.
http://www.kindamuzik.net/recensie/cloud-nothings/cloud-nothings/21159/
Meer Cloud Nothings op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/cloud-nothings
Deel dit artikel: