Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vier releases in goed tweeëntwintig jaar: in platenland zijn het niet meteen statistieken waar je steil van achterover valt. En toch is Concrete Blonde een naam die bij velen een belletje doet rinkelen, ook al wordt het voor hen allicht iets moeilijker om de band effectief te plaatsen of zelfs maar één van hun hits voor de geest te halen. De Amerikanen waren eind jaren tachtig goed voor een miljoenenverkoop in de States en scoorden met ‘Walking in London’, ‘God Is a Bullet’ en vooral ‘Joey’ drie bescheiden wereldhits. Tot zover de geschiedenis. Vandaag presenteert het trio rond zangeres/bassiste Johnette Napolitano zowaar nieuw materiaal, Mojave, dat goed twee jaar achterblijft op de comeback-plaat Group Therapy.
Mojave verwijst naar de gelijknamige woestijn – tevens woonplaats en creatief schuiloord van ene Don Van Vliet – en als je daarnaast ook nog eens een Joshua tree op de hoes ontwaart, mag het toeval definitief uitgesloten worden. Jawel, ook Concrete Blonde zocht en vond (in navolging van ... hebt u even?) inspiratie in het zuiden van Californië, ver weg van het stadsleven (Los Angeles) en omgeven door cactussen, coyotes, schorpioenen en ander exotisch fauna en flora.
Een stuwende bas en de sensuele, onheilspellende stem van Napolitano: vanaf opener ‘The ‘A’ Road’ steekt Concrete Blonde meteen complexloos de middelvinger op naar al wie hen de laatste jaren iets te makkelijk als has-beens afschilderde. Strakke, grofkorrelige rocksongs (zie ‘Because I Can’, ‘Coyote’ en het transcendente ‘My Tornado at Rest’) die het gaspedaal stevig ingedrukt houden – met dank aan gitarist Jim Mankey – en het desolate woestijnlandschap in geen tijd herscheppen tot een gigantische stofwolk. Verrassend is ook de bewerking van Stan Jones’ vijfenvijftig jaar oude (en door The Outlaws onsterfelijk gemaakte) klassieker ‘Ghost Riders in the Sky’. Bon, de versie van wijlen Johnny Cash en Willy Nelson die we onlangs terughoorden is beklijvender, maar ook Concrete Blonde doet er iets heel erg fraais mee. Napolitana laat de onverbloemde schoonheid van de Southwest ook doorschemeren in haar teksten. Aanvankelijk geworteld in een spiraal van eindeloze dorre vlaktes, maar uiteindelijk muterend in een perfecte weergave van de donkere, spirituele cocon (het als spoken word gebrachte titelnummer) waarin de songschrijfster zich bevindt.
Of de oude fans anno 2004 bereid zullen zijn om Concrete Blonde ook tot in de woestijn te volgen, blijft vooralsnog een raadsel, want Mojave lijkt andermaal niet in de wieg gelegd voor een stormachtige miljoenenverkoop. Ach, het zal geen mens uit zijn slaap houden, wat telt is dat de Californiërs bijwijlen met erg fijne muziek komen aandraven.
http://www.kindamuzik.net/recensie/concrete-blonde/mojave/7468/
Meer Concrete Blonde op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/concrete-blonde
Deel dit artikel: