Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dat de weg naar succes lang is, hoeven we de Amsterdamse zangeres Corey niet te vertellen. Al in 2002 won ze de Grote Prijs in de categorie R&B/Hiphop, en eind 2004 was haar debuutalbum al helemaal af. Nu pas is Movin’ On te koop, en dat heeft alles te maken met de oneindige zoektocht naar een label. Uiteindelijk heeft Corey haar plaat zelfs in eigen beheer moeten uitbrengen. Dat is aan de ene kant gek, aan de andere ook wel begrijpelijk.
Het goede nieuws is namelijk dat Movin’ On een soulalbum is zoals er in ons land maar weinig gemaakt worden. De productie van Jay.soul is piekfijn in orde: de muziek is warm en overduidelijk ingespeeld door ervaren muzikanten. Corey zelf heeft een mooie stem, die goed de ruimte krijgt. Het slechte nieuws is dat Corey’s stijl veel te veel doet denken aan anderen, meer specifiek aan Jill Scott. Vanaf de eerste toon dringt die naam zich onmiskenbaar op. De dictie, de stijl van zingen, het gebruik van de backing vocals, de muziek, alles is sprekend Jill Scott. Net als Scott gebruikt Corey nu en dan een soort praatzang, die de indruk geeft van een voorgedragen gedicht. Om het nog iets bezwaarlijker te maken mist Corey nou net de felle blik in haar ogen die Jill Scott juist zo goed maakt.
Nu is het helemaal niet erg om voorbeelden te hebben, en ook niet om je aan te sluiten bij een populaire stroming, maar ergens zul je je moeten onderscheiden. Een eigen gezicht laten zien, of op zijn minst één onweerstaanbare song hebben. Dat heeft Corey jammer genoeg niet. En dan kan je band nog zo goed spelen; je album glijdt voorbij zonder dat de luisteraar er erg in heeft. Ik vrees dat al die labels de juiste keuze hebben gemaakt. En eigenlijk is dat heel erg jammer.
http://www.kindamuzik.net/recensie/corey/movin-on-11779/11779/
Meer Corey op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/corey
Deel dit artikel: