Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Amai, de tijd vliegt! Als de dag van gisteren herinneren we ons nog dat excellente debuut van Die Anarchistische Abendunterhaltung. Inmiddels zijn we elf jaar later. De groepsnaam werd ingekort tot DAAU, het kwartet is een sextet geworden en plaat nummer vijf, Domestic Wildlife, est arrivé. Accordeon, cello, klarinet en viool vormen nog steeds de basis, maar met het inlijven van knap onderlegde eenheden als Fré Madou (contrabas) en Geert Budts (drums) klinkt DAAU een pak volwassener, gelaagder, sferischer, authentieker, tijdlozer én intrigerender.
Betekent dit nu dat DAAU eindelijk op Radio Donna kan? In geen geval, zelfs Studio Brussel haalt allicht de neus op voor de eigenzinnige complexiteit die de Antwerpenaren eerlang in het schild voeren. DAAU is DAAU en maakt elk verwachtingspatroon met de grond gelijk. Dat is hun goed recht en, laten we een kat een kat noemen, zeker ook een verdienste. Wie daar niet mee kan leven, heeft brute pech of investeert beter zijn tijd in iets nuttigers (het aanvuren van Kate Ryan bijvoorbeeld). Een stelling zo helder als pompwater.
Inspiratie voor Domestic Wildlife zochten en vonden de Anarchisten bij innovatieve acts als Jaga Jazzist en Cinematic Orchestra, bij de door Django Reinhardt gekoesterde zigeunertraditie en bij de expressionistisch-abstraherende stijl van Sun Ra. Het cement dat deze bouwstenen met elkaar verbindt, bestaat nog steeds uit folk, klassiek en rock, al is de ondertoon behoorlijk richting jazz geëvolueerd. Dat resulteert in stuk voor stuk ijle composities met een donkere klankkleur waarin meerdere subtiele en in tristesse gedrenkte elementen als lokaas fungeren voor het opgejaagd wild dat DAAU geduldig probeert te temmen.
Laat je echter niet misleiden door de behoorlijk ingetogen aanvangsfase. ‘Lounja la Gazelle’ is een van weemoed bulkende ballade op kamertemperatuur, en het impressionistische titelnummer lijkt ingekleurd op zwart-wit pellicule. Het gaspedaal wordt pas definitief ingedrukt vanaf het opzwepende ‘Dispositioning System’. De klarinet van Han Stubbe heeft zich in het donkere bos verschanst en krijgt het aan de stok met een losgeslagen ritmesectie en dolgedraaide strijkers. Knap!
‘Pedanterie’ slaat op de vlucht voor een portie stevige balkanfolk; ‘Wish You Were Hit’ wordt vooral bevolkt door onheilspellende fjorden en gletsjers. Het meest dreigende werkstuk op Domestic Wildlife is ‘Aufhören’: een contrabas die het einde van de wereld inluidt en de omnipresente klarinet die tevergeefs soelaas probeert te brengen. Excessen met elektronica zijn op deze plaat tot een minimum herleid, maar vullen de gaatjes waar nodig.
Domestic Wildlife is alweer een erg begeesterend plaatje geworden en komt een pak beter voor de dag dan voorganger Tub Gurnard Goodness. Oost-Europa en Scandinavië zijn stilaan een open boek voor DAAU, maar wanneer worden de uitzonderlijke kwaliteiten van dit gezelschap eindelijk ook eens bij ons naar waarde geschat?
http://www.kindamuzik.net/recensie/daau/domestic-wildlife/12889/
Meer DAAU op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/daau
Deel dit artikel: