Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De aardige foto’s van de moeders ten spijt, het zijn toch echt de vier heerschappen zelf die de muziek op deze plaat gemaakt hebben. En ze hebben er hoorbaar zin in, lijken in alles te willen zeggen: ‘Wij zijn klaar voor de grote doorbraak, kom maar op wereld!’. Enthousiasme en geestdrift valt het Engelse Dai Lo niet te ontzeggen, maar ze zullen de wereld toch echt met hun muziek moeten veroveren. En die valt bepaald niet mee.
The Constant Threat of Accidental Death begint nog okay met het snelle ‘Vigilante’, en ook ‘One Man’s Meal’ is redelijk. De stem van zanger Shaun Bailey lijkt wel wat op die van Mike Patton, maar elke verdere vergelijking met Faith No More valt uit in het voordeel van de Amerikanen. Het is een beetje nu-metal (inclusief afgezaagde scratch-samples in ‘Misery Machine’), een beetje Offspring (‘Self Esteem’) in ‘Green Umbrella’ en een beetje Queens Of The Stone Age maar het blijft allemaal erg beschaafd, een beetje keurig zelfs. Er zit nog veel meer herkenbaars in de muziek, maar veel verder dan een verzameling rockclichés komt Dai Lo niet. Juist de vette metalgroove in ‘Interlude’ schreeuwt om meer, maar na slechts dertig seconden neemt een nietszeggend rocknummer de macht alweer over.
Moeiteloos valt op te sommen wat de band nïet is. Een hit staat er niet op, voor poprock is het geluid te zwaar, maar voor een metal is het te braaf, en te traag. Het is vooral een eigen geluid dat ontbreekt. Het label Copro prijst de band trots aan als ‘post-grunge’, maar brengt de band daarmee onbedoeld in een wel erg moeilijke positie. Het is te hopen dat ze die banvloek op het volgende album van zich af kunnen spelen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/dai-lo/the-constant-threat-of-accidental-death/4793/
Meer Dai Lo op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dai-lo
Deel dit artikel: