Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dan Mangan. Al enkele keren dook zijn naam op. Dat is natuurlijk veel te weinig voor iemand met de ambitie van Dan Mangan. Met Club Meds wordt dan de koevoet tegen de deur gezet. Grootse armzwaai, een persvel vol kranige taal (Radiohead! Blonde Redhead! Steve Reich!), pompende single in het vooruit ('Vessel') en stemmige gedachtes over de gevaren van collectieve verdoving: voilà.
Voilà? Goed en wel beschouwd doen Dan Mangan en zijn Blacksmith - gevormd door leden uit Vancouvers hoogculturele scene - weinig verkeerd. Dat de opgeworpen pretenties wellicht weke knieën veroorzaken, neemt niet weg dat Club Meds zich eenvoudig laat beluisteren als een uiterst aangename sfeerschets. Elbow en Interpol, opgesloten op een schemereiland. Een ingebeeld schemereiland.
Dat betekent dat men het ene moment wegdrijft op statische ruis, repetitief gitaargepiel en gedrogeerd toetsenwerk ('Kitsch'). Dat is plezierig. Unheimisch. Het wordt echter al snel minder plezierig wanneer Dan Mangan de trompet opraapt. Het tenenkrommende gebalk wat Mangan uit het koper trekt, zou de helft niet zo afschuwelijk zijn als de pathetiek er niet zo overduidelijk van afdroop. De grootste klap wordt natuurlijk gereserveerd voor slotstuk 'New Skies', dat nog voor een laatste maal duidelijk maakt dat Mangan + Blacksmith ernst is. Diepe, massieve, droeve ernst. Niet zonder trompetten, ook.
Toch nog een klein voilà: ze worden dus nog gemaakt, die oerdegelijke, pretentieuze, stemmige indierockplaten. Hope of the States, komt dat nog bekend voor? Die lijn is dus nog glorieus intact. Genietbaar intact, ook.
http://www.kindamuzik.net/recensie/dan-mangan-blacksmith/club-meds/25862/
Meer Dan Mangan + Blacksmith op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dan-mangan-blacksmith
Deel dit artikel: