Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
“Hoeveel moeten er nog komen, hoeveel moeten er nog gaan?” Dit poëtische hoogstandje van Klamme Frans en Baas B is niet alleen van toepassing op slachtoffers van zinloos geweld, maar ook op de schier eindeloze stroom emobandjes (wie had gedacht dat dat rapnummer zo universeel uitlegbaar zou zijn?). Next in line is het Duitse Days In Grief. Dit bandje zit in de Alexisonfire-hoek, dus veel posthardcore-geschreeuw afgewisseld met snelle punkpassages. Wederom niets nieuws onder de zon, dus is het zaak om het kunstje verdomd goed uit te voeren.
Dat gebeurt echter niet. Days In Grief heeft het kunstje weliswaar onder de knie, maar verder dan het gedegen uitvoeren komen ze niet. De agressie is niet voelbaar, waardoor het gebrul een beetje loos geschreeuw wordt, de riffjes zijn te obligaat en de structuren te voorspelbaar. Bovendien verworden de dubbelstemmige refreintjes op den duur tot een vreemd soort wolvengehuil, waardoor de plaat zelfs een beetje irritant wordt. Als die hele emohype binnenkort (laat het niet te lang meer duren) overgewaaid is, horen we nooit meer wat van dit bandje.
http://www.kindamuzik.net/recensie/days-in-grief/behind-the-curtain-of-a-modern-tomorrow/10593/
Meer Days In Grief op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/days-in-grief
Deel dit artikel: